Autonomie op de buitenschoolse opvang. Een gegeven of een gebrek? Een kwalitatieve casestudy naar overeenkomsten en discrepanties in autonomiebevordering door pedagogisch medewerkers in de praktijk en het pedagogische beleid van Humankind.

Abstract

Achtergrond. De mate van autonomieondersteuning op de buitenschoolse opvang (BSO) blijkt de laatste jaren afgenomen. Wetenschappelijk onderzoek naar de kwaliteit van BSO’s in Nederland, blijkt zeer schaars. Doel. Doel van huidige casestudie is het vergelijken van het pedagogische beleid van Humankind wat betreft autonomie met de visie en werkwijze van pedagogisch medewerkers (pm’ers) op de BSO, om daarmee overeenkomsten en discrepanties te identificeren. Methode. Huidig onderzoek bestaat uit een mixed-methods design, waarbij zowel een deskresearch als interviews met pm’ers zijn uitgevoerd. De steekproef van de deskresearch bestond uit 17 beleidsdocumenten en van de interviews uit 10 medewerkers uit 9 verschillende regio’s van Humankind. Resultaten zijn geanalyseerd middels de grounded-theory stappen van codering. Resultaten. Voornamelijk in de categorieën kinderparticipatie en zelfstandigheid wordt veel gewerkt volgens het beleid van Humankind. Bij de categorieën onafhankelijkheid en rol van de pm’er kan op meer locaties volgens beleid worden gewerkt. In de visie van pm’ers is vooral in aandacht voor de mening van het kind winst te behalen. Conclusie. Huidige studie laat zien dat het pedagogisch beleid in sterke mate overeenkomt met de werkwijze van pm’ers op de BSO en in bepaalde mate met hun visie. Benoemde obstakels, zoals spanning ervaren, kunnen discrepanties verklaren. Medewerkers zien diverse mogelijkheden ter verbetering van de autonomiebevordering en hebben hier met name voor nodig om op één lijn te zitten als pm’ers, collega’s aan kunnen spreken, informatie over autonomie en leren om de controle los te laten.