De vrouw die er niet was. Over de illusie van nabijheid in het werk van Sophie Calle.

Abstract

Sophie Calle (1953) is de afgelopen jaren de grote ster van de Franse hedendaagse kunst geworden. Haar werk bestaat uit tekst, foto, film en installatie. Kunst en leven zijn bij haar met elkaar verbonden.Sinds het begin van haar kunstenaarschap beweegt de kunst van Calle zich tussen de wil om greep te krijgen op het leven en het verlangen er zich aan over te geven. Zij vat het leven op als een spel dat volgens bepaalde regels dient te worden geleefd. Hierdoor schept zij een ruimte waarbinnen zij zich kan overgeven aan het onverwachte en onvoorziene. Haar eigen leven krijgt een belangrijke plaats in haar werk. Feit en fictie worden door de kunstenares vermengd en het is voor de toeschouwer nauwelijks te achterhalen waar ze in elkaar overgaan. Haar werk heeft altijd gedraaid rond begrippen als afstand en afwezigheid, als voyeurisme en exhibitionisme.De spanning tussen nabijheid en distantie is bij Sophie Calle altijd aanwezig. Die nabijheid lijkt helder aanwezig, maar dat is meestal schone schijn. De kunstenares wil onderzoeken, observeren, tonen en delen maar uiteindelijk blijft er altijd een afstand bestaan. De illusie van nabijheid omvat Calles werk. Dit onderzoek is gericht op de rol van de nabijheid en de illusie daarvan in het werk van Calle.