De transitie van Nederlandse Borgstellingsfondsen naar de Regionale Dienstverleningscentra Kleinbedrijf tussen 1973 en 1978

Abstract

De toegang tot krediet vormt voor ondernemers een belangrijke voorwaarde om economische activiteiten te kunnen uitvoeren. Om deze toegang tot krediet voor kleine ondernemers te versterken ontstonden in Nederland hulpinstanties waarbij kredieten tegen gunstige voorwaarden verleend werden en waarbij de Nederlandse staat optrad als borg. Ondanks dat deze borgstellingsfondsen succesvol bleken, brak in de jaren zeventig van de vorige eeuw een periode aan waarin deze fondsen volledig verdwenen. Veel van deze borgstellingsfondsen gingen over in nieuw opgerichte stichtingen, de zogenaamde Regionale Dienstverleningscentra Kleinbedrijf. Nederland vertoonde in dit opzicht een unieke discontinuïteit ten opzichte van omringende Europese landen. Deze scriptie heeft om deze reden onderzoek gedaan naar deze transitie en het verdwijnen van de borgstellingsfondsen. Het Stichtse Borgstellingsfonds te Utrecht maakte hierbij eenzelfde transitie door. Door de goed gedocumenteerde stukken van dit borgstellingsfonds is de Utrechtse casus uitvoerig bestudeerd en geanalyseerd. Hieruit blijkt dat voor de Utrechtse MKB-ondernemer het verkrijgen van een krediet vaak onlosmakelijk verbonden was aan het krijgen van advies. Hierbij ontstond na verloop van tijd een situatie waarbij kredieten van het borgstellingsfonds niet meer nodig waren, maar de vraag naar advies bleef. Deze scriptie betoogd dat de transitie voort is gekomen uit een proces, waarbij de borgstellingsfondsen zelf in de grote zee van de Nederlandse politieke economie overeind probeerden te blijven en kost wat kost de belangen van ondernemers wilden behartigen.