Van wat ik wil worden naar wie ik wil zijn. Een arts-based exploratie van de worsteling van millennials met de professionele aspecten van het ‘wat wil ik’-thema.

Abstract

Het leven van hoogopgeleide millennials is op vele punten drastisch anders dan dat van de generaties voor hen. Ze lijken door deze veranderde sociale context meer moeite te hebben met het ‘wat wil ik’-thema en bijbehorende vragen rondom werk en carriere. Conventionele, rationele manieren om met dit soort vragen om te gaan lijken onvoldoende de gewenste resultaten te geven. Dit arts-based onderzoek poogt daarom om met een focus op affect en tacit knowledge een meer intuïtieve benadering te nemen. In een onderzoekstraject dat bestond uit vier workshops en tussentijdse reflecties is onderzocht hoe zeven hoogopgeleide millennials (23 - 29 jaar) het proces van collages maken beleven in relatie tot de professionele aspecten van het ’wat wil ik’-thema. Voor de meeste deelnemers in dit onderzoek is het een bewustwordingsproces gebleken dat hun houding ten opzichte van het ‘wat wil ik’-thema heeft doen veranderen. Door meer ruimte te maken voor hun rechterhersenhelft, zijn ze zich meer bewust geworden van onverwoordbare kennis over zichzelf, die gevat kan zitten in intuïtieve, creatieve uitingen zoals collages. Het proces van collages maken en er direct intuïtief op reflecteren heeft er in drie fluïde fasen voor gezorgd dat men deze kennis als waardevol ging ervaren en een veelzijdiger beeld van hun ‘ik’ kon ontwikkelen en accepteren. Door dit proces nam het ervaren belang van het concreet beantwoorden van professionele ‘wat wil ik’-vragen wezenlijk af en ontstond er een houding met meer ruimte voor self-construction en water logic. Dit werd versterkt door de peer-to-peer context waarin het proces plaatsvond: de deelnemers kwamen gezamenlijk los uit het dominante maatschappelijke affective script en schreven samen een nieuw script, waarin acceptatie en rust rondom concepten als het ‘ik’ en ‘de toekomst’ heerst in plaats van onzekerheid, twijfel en frustratie. Dit onderzoek draagt daarnaast bij aan het academische debat rondom wat als wetenschappelijke kennis geldt. Het brengt de dimensie van voelen terug in het wetenschappelijke domein en is daarmee een voorbeeld van hoe onverwoordbare kennis toch een plek kan hebben in (organisatie)wetenschappelijk onderzoek.