Diergeneeskunde en geneeskunde; overeenkomsten en verschillen in de aanpak van peesblessures. (oppervlakkige buiger tendinopathie vs. Achillespees tendinopathie)

Abstract

Het doel van dit onderzoek was het inventariseren van orthopedische blessures bij reiningpaarden enerzijds en anderzijds deze inventarisatie gebruiken om de vergelijking te maken tussen diergeneeskunde en humane geneeskunde. In het bijzonder de sportgeneeskunde van het paard en de humane sportgeneeskunde op het gebied van blessures aan het spier- en skeletstelsel. Tijdens het onderzoek is gebleken dat een inventarisatie van orthopedische blessures bij reiningpaarden zeer lastig is, omdat het gebruiksdoel van het paard niet tot nauwelijks geregistreerd wordt in de patiëntenadministratie van de klinieken waarmee samengewerkt is. De uiteindelijke inventarisatie heeft dan ook betrekking op Quarter-horses in het algemeen en niet specifiek op reiningpaarden. Er is begonnen met het inventariseren van blessures op anatomische locatie. De blessures in de ondervoet kwamen het meeste voor en vervolgens kwamen blessures aan de tarsus en pezen/ligamenten veel voor. Binnen deze groepen is er gekeken naar de diagnosen die het meest gesteld werden. Op basis hiervan is besloten het management rondom tendinopathieёn in de paardengeneeskunde te vergelijken met die in de humane geneeskunde. Tendinopathie van de tendo flexor digitalis superficialis (oppervlakkige buiger) bij het paard is vergeleken met tendinopathie van de Achillespees bij de mens. Uit de vergelijking kwamen een aantal overeenkomsten en verschillen met betrekking tot diagnostiek, therapie, revalidatie en preventie naar voren. Op het gebied van de diagnostiek valt op dat er in de humane geneeskunde sterk de nadruk gelegd wordt op het wel of niet aanwezig zijn van neovascularisatie, terwijl hier in de diergeneeskunde veel minder nadruk op gelegd wordt. In het bijzonder op het gebied van de (toekomstige) therapie kan er veel voordeel gehaald worden uit het uitwisselen van kennis en kunde. Ter behandeling van peesblessures wordt bij paarden onder andere gebruikt gemaakt van groeifactoren (platelet rich plasma), “scaffold-based” therapie en stamceltherapie. In de humane geneeskunde is men hier terughoudender mee. De resultaten van deze therapieën bij paarden kunnen evenwel gebruikt worden om de behandeling van mensen met dezelfde therapieën mede te verantwoorden. Daarnaast zal er nog meer specifiek humaan onderzoek nodig zijn om het effect van bovenstaande therapieën bij gebruik bij mensen aan te tonen.