Instrumentalisering van de Utrechtse cultuursector

Abstract

Onderzocht wordt wat de invoed is van institutionele druk vanuit de gemeente Utrecht op culturele instellingen. Hierbij worden verwachtingen geformuleerd op basis van de literatuur over instrumentalisering, resource dependency en strategieën om institutionele druk te managen. Het blijkt dat de gemeente Utrecht, naast de waarde die zij toekent aan cultuur op zich, drie beleidsdoelen nastreeft met haar cultuurbeleid. Culturele instellingen voelen een zekere mate van druk om aan deze beleidsdoelen te voldoen, maar dit leidt niet tot beïnvloeding van het keuzegedrag van de instellingen. De theorie over resource dependency gaat om die reden niet op. Wel blijken instellingen vaak vermijdende strategieën toe te passen om nonconformiteit aan de gemeentelijke beleidsdoelen te ontlopen of te verhullen. Om het cultuurbeleid effectiever in te richten doet de gemeente er verstandig aan culturele instellingen meer autonomie te geven in het begin van het beleidsproces. Op die manier voelen instellingen zich minder gestimuleerd vermijdend gedrag te vertonen en zullen ze eerder berusten in de eisen van de gemeente. Dat leidt tot een win-win situatie: culturele instellingen ontvangen financiële middelen en autonomie en de gemeente ziet haar beleidsdoelen behaald worden.