Het genre van sociale zelfkritiek: Arabische literatuur na de oorlog van 1967.

Abstract

Na de Juni-oorlog van 1967 ontstond in de Arabische landen een uniek genre van literatuur dat probeerde via sociale zelfkritiek de oorzaken van het verlies aan te kaarten. Over de effecten van de oorlog is een aanzienlijke hoeveelheid wetenschappelijk onderzoek te vinden, maar de hoeveelheid onderzoek die zich specifiek richt op dit genre van literatuur is zeer beperkt. Hierom wordt met deze bachelorscriptie onderzoek gedaan naar dit genre van literatuur door de zelfkritiek-werken van drie schrijvers, Sadiq al-`Azm, Constantin Zuraiq, en Salah al-Din al-Munajjid met elkaar te vergelijken. Er is voor hun werken gekozen omdat zij alle drie een ander ideologische perspectief op het verlies bieden, en omdat zij prominente stemmen zijn binnen dit debat. In het eerste hoofdstuk wordt uitgelegd in wat voor context zij hun boeken schreven, vervolgens is de inhoud van die boeken op individueel niveau geanalyseerd, en tenslotte zijn een aantal collectieve eigenschappen van hun werken geïdentificeerd om een vollediger beeld te verschaffen van het genre waarin zij schreven. Uiteindelijk zal gevonden worden dat hun visies op de problematiek die het verlies veroorzaakte ver uiteenlopen, maar dat er een aantal gebieden te identificeren zijn waarop zij overeenstemming vinden, namelijk: hun kritiek op het ontwijken van verantwoordelijkheid, de noodzakelijkheid van het inhalen van de wetenschappelijke achterstand, het streven naar een hervorming van de ‘Arabische persoonlijkheid,’ en de bereidheid te leren van de vijand.