Onwerkelijkheid en onbewoonbaarheid in “Deutsches Requiem” van Jorge Luis Borges

Abstract

In de verhalen van Jorge Luis Borges worden fictie en werkelijkheid vaak gemengd. Op die manier wordt het bestaan van een objectieve werkelijkheid geproblematiseerd. Dit gebeurt ook in “Deutsches Requiem” (1949). Borges schreef verschillende essays over het nazisme en stelde dat het nazisme een “imposibilidad mental y moral” is: “el nazismo adolece de irrealidad” en het is “inhabitable”. In “Deutsches Requiem” is de verteller en het hoofdpersonage Otto, een ter dood veroordeelde nazi die nu probeert om uit te leggen wat hij heeft gedaan. Voor hem vallen werkelijkheid en fictie samen: zijn geloof in de nazi-ideologie is een obsessie, waardoor hij niet langer in staat is om fictie en werkelijkheid te scheiden. Deze nazi staat symbool voor het nazisme als geheel. Niet alleen voor Otto, maar ook voor de lezer van het verhaal in zijn geheel vallen fictie en werkelijkheid samen. Via dit samenvallen van werkelijkheid en fictie wordt met dit verhaal aangetoond dat het nazisme onwerkelijk en onbewoonbaar is. Door gebruik te maken van de inzichten uit Perpetrator Studies zal ik aantonen dat Otto niet alleen een dader is, maar dat hij ook een slachtoffer van zijn eigen obsessie is geworden