Voor 'Drank en Drugs' Een discoursanalyse over alcohol en cocaïne in het begin van de twintigste eeuw

Abstract

Hoe we nu kijken naar ‘alcohol en drugs’ hoeft niet vast te staan. In de geschiedenis is er veel discussie geweest over wetgeving omtrent alcohol en drugs. Dit onderzoek focust zich op de beeldvormingen van alcohol en cocaïne in Nederlandse kranten in de jaren 1900 tot en met 1925. Door middel van een discoursanalyse helpt dit onderzoek mede te verklaren waarom cocaïne in Nederland in deze periode wel verboden werd en alcohol niet. Ten eerste kende alcohol meerdere beeldvormingen. Vanuit drankbestrijdersverenigingen was er veel sentiment voor geheelonthouding en wetgeving omtrent alcohol. Zij zagen alcohol en alcoholisme als een probleem van alle standen. Er waren ook veel tegengeluiden te horen, waarbij men zich beriep op het belang van individuele vrijheid en het gematigd drinken. Daarnaast werd er ook gepleit om een rustig midden te zoeken in het verhitte debat, wat goed te passen valt binnen de Nederlandse poldertraditie. Ten tweede werd cocaïne, in eerste instantie ontwikkeld als medicijn, in deze periode ook gezien als verslavend middel, door wereldwijde verslavingen. In Nederland was dit niet het geval en als gevolg hiervan werd er door middel van othering in op een etnografische manier over het buitenlands gebruik geschreven. Door internationale druk op conferenties werden verdragen gesloten en werd cocaïne verboden. Voor de tegenstanders van wetgeving omtrent alcohol werden cocaïne en andere verboden verslavende middelen aan het eind van deze periode ook argumenten tegen een mogelijke drooglegging. Wanneer er wetgeving zou worden ingesteld, zou men immers verslaafd worden aan alles dat verboden was. Al met al waren er dus genoeg tegengeluiden te horen om mede te kunnen verklaren waarom alcohol in deze periode niet verboden werd en cocaïne wel.