| dc.description.abstract | Stel, je maakt je klaar voor de dag. Je poetst je tanden, kleed je aan en zegt gedag tegen je partner. Wanneer je het huis uit stapt lopen de buren langs, die je vrolijk begroet. Je loopt de voortuin uit en wil net in je auto stappen om naar werk te rijden wanneer er een studiolamp uit de hemel valt. Je kijkt omhoog, verwonderd over waar de lamp vandaan komt. Er is immers geen spoor van een vliegtuig te bekennen. Dit is wat Truman overkomt, het hoofdpersonage in de film The Truman Show uit 1998 geregisseerd door Peter Weir. In dit paper wordt onderzocht in hoeverre The Truman Show zich kenmerkt als mind-game film door zich van klassieke Hollywood narratie te onderscheiden. Hiervoor is een tekstuele analyse gemaakt aan de hand van de theorieën van filmwetenschappers Thomas Elsaesser, David Bordwell en Kristin Thompson. Door middel van een analyseprotocol is gekeken naar de narratieve kenmerken van zowel de klassieke Hollywood cinema als mind-game films die terug te zien zijn in de narratie van The Truman Show. Tijdens de analyse is er onder andere gelet op de range of knowledge, selfconsciousness en het gebruik van verborgen camera’s in de film. Uit de analyse blijkt onder andere dat The Truman Show een complexere narratie heeft door een voor de film vreemde afwikkeling van de romantische verhaallijn tussen Truman en Sylvia. Ook is er sprake van een grote aanwezigheid van self-consciousness, waardoor de toeschouwer steeds herinnerd wordt aan het feit dat hij/zij naar een film kijkt. Daarnaast introduceert de film het bestaan van andere parallelle werelden, waardoor The Truman Show de onuitgesproken regel tussen de film en de toeschouwer opschort. Echter, de film misleidt of desoriënteert de toeschouwer tijdens het kijken niet. Hierdoor is The Truman Show een vroeg voorbeeld is van een mind-game film, in tegen stelling tot latere mind-game films die hun toeschouwer wel misleiden door het achterhouden van informatie. | |
