Seksualiteit en filosofie: de schoonheid van de androgyne jongelingen in de kunst van de Italiaanse Renaissance

Abstract

Tijdens de Italiaanse Renaissance ontstond in de schilder- en beeldhouwkunst een nieuw schoonheidsideaal dat werd belichaamd door een jongeling met een androgyn uiterlijk. Afgezien van het jeugdige en in schoonheid geïdealiseerde uiterlijk, is het type ook herkenbaar aan lang krullend haar. Met name in de werken van Michelangelo en Leonardo da Vinci en zijn navolgers (‘Leonardeschi’) komt dit type veel voor. Onderzoekers hebben de reden daarvoor gezocht in de seksuele geaardheid van de kunstenaars. Tot op heden is de ontwikkeling en de populariteit van het androgyne type in de schilder- en beeldhouwkunst weinig onderzocht. In dit eindwerkstuk wordt besproken hoe de filosofische en theologische gedachten over schoonheid uit de Klassieke Oudheid en Middeleeuwen invloed hadden en waarop het androgyne schoonheidsideaal was gebaseerd. Zo zal verklaard worden waarom de androgyne jongeling een schoonheidsideaal was in deze periode in Italië. Daarnaast zal ik een overzicht geven van wat er bekend is over de seksualiteit van de kunstenaars in kwestie, en hoeverre dit ook invloed had op de weergave van de androgyne jongelingen.