| dc.description.abstract | Wanneer filosoof Derek Parfit in zijn boek Reasons and Persons de morele verplichtingen
jegens toekomstige generaties bespreekt, stuit hij op het non-identiteitsprobleem. Dit
probleem gaat over handelingen die ogenschijnlijk bepalen wie er in de toekomst zal
bestaan. Als dit soort handelingen worden verricht, zullen er mensen in de toekomst
bestaan die anders niet hadden bestaan. Deze mensen zijn niet identiek aan de mensen die
zouden hebben bestaan als de handeling niet was verricht. Sommige van deze handelingen
lijken slecht, omdat ze het leven schaden van de mensen wiens bestaan afhankelijk is van
deze handelingen.
Het non-identiteitsprobleem ontstaat, als wordt betoogd dat deze handelingen voor
deze toekomstige mensen helemaal niet slecht kunnen zijn omdat zij, als deze handelingen
niet zouden zijn verricht, nooit hadden bestaan. Onze 'reguliere' morele intuïties lijken in zo
een geval tot onacceptabele conclusies te leiden. Oplossingen voor het nonidentiteitsprobleem
worden dan ook veelal gezocht in het herzien van deze morele intuïties.
Daarbij wordt Parfit's onderliggende metafysische claim, over de tijd-afhankelijkheid van
persoonlijke identiteit, vaak voor waar aangenomen.
In deze bachelorscriptie zal ik daarentegen betogen dat de oplossingen voor het nonidentiteitsprobleem
zich niet hoeven te beperken tot het morele domein. Mijn doel is
aannemelijk te maken dat enerzijds oplossingen die dat wel doen veelal problematisch zijn
en anderzijds dat Parfit's tijd-afhankelijkheidsclaim wellicht niet zo sterk is als deze veelal
wordt beschouwd.
Ik zal daarom twee strategieën analyseren die voor zwakkere identiteitsrelaties over
mogelijke werelden pleiten dan Saul Kripke's 'Necessity of Origins' these, die de fundering
vormt van Parfit's claim. Deze strategieën zijn niet zonder problemen, maar ze bieden
mogelijk een bijdrage aan de oplossing voor dit interessante en vooralsnog onopgeloste
probleem en moeten daarom niet op voorhand worden uitgesloten. | |
