| dc.description.abstract | Revoluties zijn een bekend fenomeen in de geschiedenis. De precieze oorzaken van een revolutie zijn soms een raadsel. Sinds het begin van de twintigste eeuw wordt er onderzoek naar deze oorzaken gedaan door historici en sociale wetenschappers. De verklaringen van het ontstaan van revoluties worden gegeven aan de hand van revolutietheorieën. Er is een breed scala aan deze verklaringen, er zijn bijvoorbeeld structurele maar ook culturele revolutietheorieën.
Door het ontstaan van deze theorieën zagen sommige historici door de bomen het bos niet meer. Jack Goldstone bedacht daarvoor in de jaren tachtig een oplossing, een classificatie aan de hand van generaties. Deze ‘generaties’ in revolutietheorieën geven vier fases weer waarin de evolutie van revolutietheorieën zichtbaar is. Elke generatie zet zich weer af tegen de voorgaande generatie, waardoor er een nieuwe generatie revolutietheorie ontstaat. De eerste generatie waren de ‘natuurhistorici’, de tweede generatie revolutietheorieën waren ‘sociaalpsychologisch’ of ‘structureel-functioneel’ van aard. De derde generatie was daarentegen weer structureel en de laatste en vierde generatie was gericht op cultuur en menselijk handelen.
Daarentegen is de classificatie van Goldstone niet waterdicht. Rudu-Alexanderu Cucută geeft verschillende argumenten waar de gebreken aan deze classificatie liggen. Toch werd de vier generatie revolutietheorieën door veel historici en sociale wetenschappers erkend en overgenomen. Zo ook door Britse historicus Jamie Allinson, hij nam niet alleen het concept van de vier generaties aan maar beweert ook dat er een vijfde generatie revolutie theorie ontstaan is. Deze vijfde generatie komt voort uit kritiek op de vierde generatie, want deze boden volgens Allinsons geen geschikte verklaring meer voor nieuwe revoluties zoals de Arabische Lente. Desondanks is deze vijfde generatie niet meer accuraat, daarom is men volgens Allinson alweer toe aan de zesde generatie.
Allinson bespreekt in zijn artikel verschillende karakteristieken die de vijfde generatie onderscheiden van de voorgaande generaties. Benjamin Abrams beweert dat Allinsons argument incorrect is en bespreekt in zijn artikel drie punten van kritiek uit. Abrams hoofdargument is dat er nog helemaal geen vijfde generatie is, maar dat de theorieën die Allinson aanhaalt een vervolg zijn op de vierde generatie revolutietheorie. Deze onenigheid tussen de twee geleerden heeft mij aan het denken gezet. Wat houdt een generatie in revolutietheorie eigenlijk in? Hoe zou een vijfde generatie er uitzien? Wat is eigenlijk het nut van het benoemen van generaties, maar ook, wat vormde de eerste tot en met de vierde generatie? Door deze achtergrond in generaties revolutietheorie te onderzoeken kan ik verder gaan op de hoofdvraag: Is er een vijfde generatie in revolutietheorie? Mocht er dan een vijfde generatie zijn, welke auteurs passen hierbij?
Voor het beantwoorden van deze hoofdvraag duik ik eerst dieper het concept van generaties in. In het eerste hoofdstuk behandel ik het ontstaan van het concept ‘generaties’, als het ontstaan van de vier opeenvolgende generaties aan de hand van Goldstone. Ook ga ik dieper in op wat Allinson en Abrams beschouwen als de zogenaamde ‘vijfde generatie’. Hierna gebruik ik drie moderne revolutietheorieën welke alle drie de Arabische Lente als revolutie hanteren en die grotendeels ook in de argumentatie van zowel Allison en Abrams terugkomen. Om te beoordelen of deze theorieën wel of niet bij de ‘vijfde’ generatie horen, ga ik uit van Allinsons en Abrams standpunt en argumentatie.
Als eerste moderne revolutietheorie bespreek ik ‘The Iron Cage of Liberalism’ van Daniel Ritter uit 2015. In het boek wordt een theorie besproken waarin veel plaats is voor de internationale relaties tussen staten, het belang van geweldloze opstanden en het liberalisme van westerse staten, welke een invloed heeft op niet-westerse bondgenoten. Als tweede ga ik Donatella della Porta’s ‘Where did the revolution go?’ bespreken. In haar boek uit 2016 gebruikt della Porta niet alleen een revolutietheorie, maar ook social movement en democratization studies. Hiervoor is er een breed scala aan studies waarop zij haar onderzoek en uiteindelijke model baseert. Als laatste wil ik het boek ‘A Concise History of Revolution’ van Mehran Kamrava uit 2019 bespreken. Kamrava categoriseert revoluties in drie types, spontane revolutie, geplande revolutie en een onderhandelde revolutie. Deze revoluties kennen drie aspecten waarvan de volgorde naderhand bepaalt wat voor een type revolutie deze is.
Door het schrijven van deze scriptie wil ik een bijdrage leveren aan revolutietheorieën en het debat rondom de vijfde generatie. Revoluties zijn een belangrijk fenomeen in de geschiedenis, er vindt een drastische verandering plaats op sociaal of politiek gebied maar dit is ook terug te zien op cultureel en economisch gebied. Juist daarom is het belangrijk dat deze radicale veranderingen door middel van revolutietheorieën onderzocht worden. Daarnaast verandert de geschiedenis niet meer, maar de manier waarop we hem bekijken wel. Hoe wij honderd jaar geleden naar revoluties keken, is allang niet meer het zelfde als we nu doen. Daarom is het ook belangrijk dat we bestuderen hoe deze kijk op revoluties veranderd is door de jaren heen. | |
