Robert Johnson: een religieuze zoektocht in zijn muziek

Abstract

In dit onderzoek staat de weergave van religie in de muziek van Robert Johnson centraal. Daarmee wordt uitgezocht of hij zijn muziek met religieuze intentie maakte. Het onderzoek omvat een analyse van de nummers ‘Preaching Blues (Up Jumped the Devil), ‘Cross Road Blues’ en ‘Hellhound on my Trail’. De muziek van Robert Johnson wordt meestal onderzocht in relatie met de duivel, zoals Bruce Confort en Gayle Deand Wardlow in het boek Up Jumped the Devil: the Real Life of Robert Johnson. De muziek die Johnson speelt, wordt gezien als duivelsmuziek en valt onder de noemer seculier, terwijl de herkomst te vinden is in de religieuze setting van de Islamitische Soefi en de Afrikaanse traditionele volkeren. Het vertellen van verhalen door middel van zang en dans was de belangrijkste manier om hun religie te belijden. De intonatie die zij daarbij toepasten wordt nommo genoemd, letterlijk betekent dit ‘de kracht van het woord’. In ‘Preaching Blues (Up Jumped the Devil)’ maakt Johnson veel gebruik van dynamische veranderingen, waarmee hij de luisteraar meekrijgt in zijn verhaal. In de liedtekst zijn geen religieuze verwijzingen te vinden. Van de twee versies van ‘Cross Road Blues’, bevat de eerste versie zowel nommo in de muziek, als in de zang. Door het gebruik van symboliek refereert Johnson naar het kruispunt van de Voodoo geest, Legba. In ‘Hellhound on my trail’ maakt hij gebruik van de symbolische woorden; hellehond en hot foot powder. Met behulp van deze symbolen vertelt hij het verhaal van zijn liefde voor een vrouw, die hem echter alleen maar kwaad wil doen. Daarmee kan gezegd worden dat het nummer ‘Cross Road Blues’ het enige nummer is waarin Robert Johnson met intentie religieuze elementen heeft verwerkt.