Problematische jeugdgroepen

Abstract

Jeugdgroepen vormen vaak een probleem in grote steden. Er is landelijk besloten dat gemeenten de regie krijgen om dit probleem aan te pakken. In deze thesis is een vergelijkende beleidsanalyse gemaakt tussen de steden Amersfoort, Arnhem, Deventer en ’s-Hertogenbosch. De shortlistmethodiek van Bureau Beke is in alle vier de gemeenten gebruikt om onderscheid te maken tussen hinderlijke, overlastgevende en criminele jeugdgroepen. In de analyse kijken we naar de samenwerking tussen de verschillende partners en worden de verschillen en overeenkomsten in repressieve en preventieve maatregelen uitgelicht. Hierbij ligt de nadruk op overlastgevende jeugdgroepen. Door half- open interviews met betrokken actoren - gemeente, politie en jongerenwerk - is er een antwoord gezocht op de vraagstelling. De interviews zijn gebruikt om de samenwerking tussen de ketenpartners in beeld te krijgen met een topiclijst een een voorbeeldcasus. Uit de interviews blijkt dat de samenwerking tussen de actoren is verbeterd sinds de komst van het Veiligheidshuis. Het meest benadrukte knelpunt is het gat tussen jongerenwerk en de politie. Jongerenwerkers vinden het lastig welke informatie zij moeten uitwisselen met de politie. Zij denken hiermee de vertrouwensrelatie te schaden. Verder blijkt repressie een lastig punt, want politie kan pas ingrijpen wanneer een strafbaar feit is gepleegd. Hier is sprake van een duidelijke scheidingslijn tussen preventie en repressie. De opvallendste bevinding is de inconsistentie die lijkt te bestaan tussen de doelen in het beleid en de ingezette middelen in de praktijk. Dit geldt voor alle vier de steden. De doelen zijn voornamelijk repressief, terwijl de middelen ook inzetten op preventie.