| dc.description.abstract | Binomiale constructies (BC) zijn vaste combinaties van gecoördineerde naam woordgroepen van
Hetzelfde type (dus beide zelfstandige naamwoorden of beide bijvoeglijke naamwoorden) zoals ‘peper en zout’, ‘mooie en grote’ en ‘melk en suiker’ (Molin, 2014). In dit verslag wordt gerapporteerd over het verschijnsel: de volgorde van binomiale constructies met eigennamen in het Nederlands. Dit wordt onderzocht aan de hand van de theorie van Mollin (2014) die in het Engels het verschijnsel van de volgorde van BCs. Mollin (2014) heeft zich in haar corpusonderzoek gebaseerd op de theorie van Benor & Levy (2006) die achttien beperkingen hebben opgesteld die de volgorde van een BC zou kunnen bepalen. Deze beperkingen zijn door Mollin (2014) getoetst op de 544 meest voorkomende BCs in het Engels. Er wordt een onderscheidt gemaakt tussen semantische, metrisch-fonologische en niet-metrisch fonologische beperkingen. Uit haar resultaten blijkt dat de semantische beperkingen, iconiciteit, perceptuele gemarkeerdheid, formele gemarkeerdheid en sterkte het sterkst de volgorde bepalen. Daarna hebben de metrisch-fonologische beperkingen, het aantal syllabes, het vermijden van lapse en het vermijden van eindklemtoon de meeste invloed en als laatste de niet-metrisch-fonologische beperkingen, syllabegewicht, vocaallengte, syllabe openheid en het vocaal naar achteren.
Met behulp van de theorie die Mollin (2014) heeft opgesteld, heb ik onderzoek gedaan naar de volgorde van BCs met eigennamen in het Nederlands. De onderzoeksvraag die centraal staat in dit onderzoek is: welk samenspel van beperking bepaalt de volgorde van BCs met eigennamen in het Nederlands?
Deze onderzoeksvraag is onderzocht door middel van een online vragenlijst. Door gebruik te maken van een vragenlijst, en dus gecontroleerd data te verzamelen, is het mogelijk om beperkingen die in de literatuur is vastgesteld over BCs apart te testen voor het Nederlands (Schütze. 2016:162). In totaal zijn er 18 vragen in de vragenlijst. Vier vragen zijn vragen aan de hand van een verhaaltje en de 12 andere vragen hebben twee verschillende antwoordmogelijkheden waarbij twee namencombinaties gegeven worden. Van elke beperking zijn twee testitems gemaakt om idiosyncratische problemen met een testitem te minimaliseren (Schütze 2016:180-181). Wanneer alle resultaten binnen zijn gekomen, is er voor elke namencombinatie een binomiale toets uitgevoerd met als uitgangsgemiddelde 50%, wat ook het uitgangspunt van Mollin (2014) was in haar eigen onderzoek.
Voor alle beperkingen, behalve perceptuele gemarkeerdheid, is er een meerderheid gevonden voor de voorspelde volgorde per beperking. De volgende beperkingen hebben significant aangetoond dat deze van toepassing zijn op het bepalen van de volgorde van BCs van eigennamen in het Nederlands: iconiciteit, sterkte en het vermijden van de eindklemtoon. Van de rest van de beperkingen kunnen we niet met zekerheid concluderen of deze significant van toepassing zijn omdat alleen één testitem van de twee significantie aantoonde of helemaal geen. | |
