| dc.description.abstract | Dit onderzoek beantwoordt de vraag ‘hoe komt publieksbinding tot stand bij een anthologieserie’ met Black Mirror (2011 – heden) als case study. Anthologieseries vertellen een nieuw verhaal per aflevering of seizoen en hebben dus geen terugkerende personages of een uitbreidende verhaallijn. Deze aspecten staan juist centraal bij het meeste onderzoek dat is verricht naar standaard series (Thompson, 2003; Hoffner & Cantor, 1991; Gitlin, 1983). Onderzoek naar anthologieseries is schaars en gaat niet over publieksbinding maar over representatie (Martin & McIntyre, 2019; Sevenich, 2015) of complexe verhaalstructuren (Garcia, 2016; Innocenti & Pescatore, 2015). De data voor dit onderzoek is verkregen door interviews en geanalyseerd aan de hand van de gefundeerde theoriebenadering (Charmaz, 1994). Daaruit blijkt dat de kijker oordelen en verwachtingen vormt die hem laat besluiten wel of niet een volgende aflevering te kijken. Dit gebeurt direct op basis van: 1) opvattingen over het concept van de serie, 2) gevoelens tijdens het kijken en 3) de acteurs in een aflevering. Deze factoren staan ook nog in relatie tot de relatie tussen personages en de kijker, sociale processen en de vorm van anthologieseries. Deze besluitvorming kan verder begrepen worden aan de hand van het water-cooler effect (DiFonzo, 2008), (online) word of mouth (Steffes & Burgee, 2009), de actieve kijker (Carter, 1960), emotionele voldoening van het kijken (Bartsch, 2012) en transportatie en identificatie (Schlütz, 2016). Echter, hierbij zijn terugkerende personages en een ontwikkelende verhaallijn niet van zulk groot belang als deze auteurs veronderstellen. Toekomstig onderzoek naar anthologieseries kan de werking van deze begrippen dus niet zomaar een op een overnemen. | |
