WERKEN MET EEN CHRONISCHE AANDOENING de samenhang tussen fysiek vermogen, zelfregie, sociale steun, kwaliteit van leven en arbeidsparticipatie van mensen met een aandoening

Abstract

Arbeidsparticipatie voor mensen met een chronische aandoening is niet vanzelfsprekend. In vergelijking met andere Europese landen is het verschil in arbeidsparticipatie tussen mensen met en mensen zonder een chronische aandoening in Nederland groot 37,4% (EuroStat, 2014). Daarnaast wijst onderzoek uit dat mensen met een chronische aandoening meer moeite hebben met het vinden en behouden van een baan dan mensen zonder deze belemmering (Lindsay, 2011; Phillips & Stuifbergen, 2010; Verhoof, 2015). De Nederlands overheid is al jaren bezig met het vernieuwen van verschillende wetten en beleid om de arbeidsparticipatie van mensen met een chronische aandoening te stimuleren (Rijksoverheid, 2018). Hier is zij tot op heden nog niet in geslaagd. In dit onderzoek wordt onderzocht met welke factoren arbeidsparticipatie van mensen met een chronische aandoening samenhangt met behulp van de Self Determination Theory van Deci en Ryan (2017). Uit de resultaten blijkt dat fysiek vermogen, sociale steun en kwaliteit van leven samenhangen met arbeidsparticipatie. In tegenstelling tot wat er verwacht werd is er geen buffereffect gevonden voor zelfregie en sociale steun. Dit onderzoek zet een stap in het verbeteren van de ondersteuning van mensen met een chronische aandoening naar arbeid door aan te tonen waar arbeidsparticipatie mee samenhangt. De urgentie van het probleem wordt steeds duidelijker nu er steeds meer mensen met een chronische aandoening krijgen en onderdeel willen worden of blijven van de beroepsbevolking. De komende jaren is het van belang veranderingen te realiseren waardoor mensen met een chronische aandoening blijvend deel uit gaan maken van de arbeidsmarkt.