| dc.description.abstract | In dit onderzoek wordt de film CALL ME BY YOUR NAME van Luca Guadagnino (2017) geanalyseerd aan de hand van Mulveys gaze theorie. In haar baanbrekende essay uit 1973 beargumenteerde ze dat de vrouw in klassieke Hollywoodcinema altijd een passief personage was dat op voyeuristische en fetisjistische manier werd bekeken door de male gaze, voor de visual pleasure van de mannelijke personages en toeschouwers. Aangezien de film CALL ME BY YOUR NAME draait om een homoseksuele relatie, kan de gaze op een andere manier functioneren. Voor dit onderzoek wordt het huidige academische debat rondom de theorie uiteengezet, waarbij met name aanvullingen rondom homoseksualiteit uitgebreid worden besproken. De gay gaze is volgens academici tweezijdiger dan de male gaze en zet het object of the look niet in een lagere machtspositie. Om te onderzoeken hoe de gay gaze in CALL ME BY YOUR NAME werkt, wordt een narratieve en formele analyse uitgevoerd om de blikken van de personages en de blik van de camera te analyseren. Uit deze analyse blijkt dat de gay gaze inderdaad tweezijdig is. Hoewel de film begint met één bearer en één object of the look, verandert dit uiteindelijk in een situatie waar beide jongens naar elkaar kijken. Het object of the look is bovendien geen passief personage, maar kan zelf ook handelen. De camera brengt de wederzijdse blikken van de personages in beeld door middel van two shots en weinig close-ups, waardoor geen van de personages gereduceerd wordt tot lustobject. In plaats daarvan ligt de focus van de camera op de relatie van de jongens en de narratieve ontwikkelingen. Hoewel ‘kijken en bekeken worden’ dus nog steeds een grote rol speelt, is de tweezijdige gay gaze van deze film gelijkwaardiger dan de objectificerende male gaze. De manier waarop Mulvey beschrijft dat visual pleasure wordt verkregen gaat hierdoor niet op, maar vervolgonderzoek zou kunnen analyseren hoe een gelijkwaardige gay gaze alsnog visual pleasure zou kunnen bieden voor de (homoseksuele) toeschouwer. | |
