Muziektranscriptie - afgeschreven onderzoeksmethode of toch nog relevant? Historiografische analyse van twee casestudy's

Abstract

In deze masterscriptie wordt geëvalueerd of muziektranscriptie binnen de etnomusicologie zich heeft kunnen ontwikkelen tot een relevante onderzoeksmethode. Er worden daarom twee casestudy’s vanuit historiografisch perspectief onderzocht. De eerste casestudy betreft het transcriberen van keelzang van de Inuït bevolking uit Canada in etnomusicologische onderzoeken uit de periode 1978 tot 2005. De tweede casestudy betreft het transcriberen van polyfonie en polyritmiek in vocale muziek van de Aka Pygmeeën in de Centraal Afrikaanse Republiek in etnomusicologische onderzoeken uit de periode 1976 tot 2006. Beide casestudy’s behandelen muziektranscriptie in relatie tot vocale muziek en stippen hiermee de belangrijkste knelpunten aan, namelijk het transcriberen van klankkleur, polyfonie en polyritmiek. Uit beide casestudy’s blijkt dat muziektranscriptie een relevante bijdrage heeft geleverd aan het onderzoeksproces. Dankzij muziektranscriptie konden achterliggende muzikale systemen worden ontdekt. Wel is duidelijk geworden dat de sociologische context moet worden meegenomen en dat muziek vanuit verschillende perspectieven bestudeerd moet worden. Daarom pleit ik voor het behoud van muziektranscriptie als onderzoeksmethode mits de onderzoeker zich bewust is van het persoonlijk perspectief dat hij meebrengt en bereid is om verschillende invalshoeken te gebruiken. Dan kan muziektranscriptie als onderzoeksmethode een waardevolle bijdrage leveren aan het wetenschappelijk onderzoek. Vervolgonderzoek op het gebied van andere parameters en muziekgenres is aan te bevelen. Met name onderzoek naar het representeren van klankkleur verdient verdere aandacht.