Toont Stranger Things een verankering in het verleden of een reflectie op het heden?

Abstract

Tegenwoordig worden er veel televisieseries geproduceerd waarin het opwekken van nostalgie centraal staat. Stranger Things is een van deze series. Hierin wordt teruggegrepen naar stijlelementen en ideologieën van de jaren ´80 in de Verenigde Staten. Pam Cook legt uit dat de kijker door het zien van geïdealiseerde beelden van het verleden gaat verlangen naar die tijd. De kijker kan dan verankerd raken in het verleden beargumenteerd Fredric Jameson. In een reconstructie van het verleden wordt de kijker herinnerd aan “the good old days” en gaat hij zich vasthouden aan de getoonde periode en de bijbehorende politieke denkwijze. Jameson noemt dit de postmoderne paradox. Hij stelt met dit concept dat nostalgische series het verleden weerspiegelen. Deze definitie laat echter weinig ruimte voor het idee dat soortgelijke nostalgische narratieven niet alleen dehistoriserend werken, maar ook juist op het heden kunnen reflecteren. Matthew Flinders en Michael Kenny stellen dat door nostalgische narratieven de huidige politieke ideologie gevoed wordt. Dit soort series reflecteren volgens hen op hedendaagse politieke ideeën als het populisme. Met dit inzicht, zou dan gesteld kunnen worden dat nostalgie een nog paradoxaler karakter heeft dan Jameson lijkt te onderkennen. Aan de hand van een tekstuele analyse is onderzocht hoe door middel van de constructie van nostalgie als vorm van postmoderne esthetiek de postmoderne paradox tot uitdrukking komt in de casus ‘Chapter 1: The Vanishing of Will Byers’ van de serie Stranger Things. Uit de analyse blijkt dat in de aflevering nostalgie wordt opgewekt door het veelvuldig verwijzen naar de jaren ’80 in de Verenigde Staten. In de mise-en-scène en de verwijzingen naar de beeldcultuur van de jaren ’80 wordt de algemene sfeer van die tijd aangehaald. Dit wordt verheerlijkt weergegeven waardoor de kijker kan gaan verlangen naar het verleden en zich hierin kan verankeren. Echter doordat de serie hedendaagse thema’s behandeld, wordt duidelijk dat het niet alleen het verleden weerspiegelt, maar dat Stranger Things ook reflecteert op het heden. Concluderend, op een metaniveau zorgt dit onderzoek voor een rijker begrip van het concept van de postmoderne paradox.