De kracht van vertellen. Hoe het lezen van 'Haroun and the Sea of Stories' moreel ontwrichtend kan zijn.

Abstract

‘Wat literatuur met ons kan doen’ is een vraag die filosofen al sinds de klassieke oudheid bezighoudt. Een belangrijk onderwerp binnen dit thema is moraliteit. Vanuit de vraag of lezen van literatuur een gevestigde moraal kan ontwrichten onderzoek ik in deze bachelorscriptie het postmodernistische sprookje Haroun and the Sea of Stories (1990) van Salman Rushdie (1947) en het hierin gedramatiseerde concept ‘vrijheid van meningsuiting’. Via een literatuurwetenschappelijke analyse leg ik enerzijds bloot dat dit verhaal impulsen afgeeft die de lezer zowel kunnen confronteren als ontregelen. Anderzijds geef ik via een hermeneutische benaderingswijze een interpretatie van dit sprookje die laat zien dat voor een morele ontwrichting een open houding ten opzichte van dit verhaal nodig is. Hiervoor volg ik de op Aristoteles gebaseerde theorie van Martha Nussbaum (1947). Vervolgens laat ik aan de hand van kritische inzichten op Nussbaums theorie zien dat haar aanpak mogelijk verder ontwikkeld kan worden tot een meer open en evenwichtige benaderingswijze van literatuur. Tot slot leg ik aan de hand van de interpretatie van dit sprookje en de kritische inzichten op Nussbaums theorie bloot wat de kracht van vertellen is: het vermogen om nieuwe betekenisvolle verhalen te kunnen creëren doordat zowel de verteller als ook de lezer/toehoorder een open en evenwichtige houding aannemen.