| dc.description.abstract | Het Nederlandse vreemdelingenbeleid is schizofreen. Mondialisering en migratie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het één (geïntegreerde economie, massamedia, toegenomen mobiliteit, expats etc.) komt met het ander (de ongewenst en lijdende ander). De oplossing van de migratieparadox ligt in regulering door de natiestaat doormiddel van de soevereine recht, geënt op een discours dat de onschendbaarheid van grenzen als fundament neemt. Als gevolg hiervan ontstaat er een groep die niet kan blijven maar ook niet zal of kan vertrekken. Er is sprake van een driedubbelscenario in het denken over ongewenste vreemdelingen; grensvervaging, grensverscherping en de paradox van onze eigen humaniteit. De natiestaat doet verwoede pogingen om ons land, dat gebouwd is op abstracte principes van humaniteit, tegen de komst van de ongewenste ander te beschermen. De confrontatie met de meest schrijnende gevolgen van dit beleid doen dan weer een beroep op die principes van humaniteit. | |
