Vrouwen en nationaal beleid over duurzame ontwikkeling - vergelijkend onderzoek naar de participatie en invloed van vrouwen bij duurzaamheidsbeleid

Abstract

Bij besluitvorming over duurzaamheidsbeleid blijven vrouwen ondervertegenwoordigd ondanks de brede erkenning over het belang van de kennis van vrouwen bij duurzame ontwikkeling. In de praktijk betekent dit verschil in gender, dat participeren bij hogere besluitvorming over duurzaamheidsbeleid voor mannen toegankelijker is dan voor vrouwen. Wie een blik werpt op politieke instellingen in verschillende landen gericht op duurzaamheidsbeleid ziet dat het aandeel vrouwen hierdoor aanzienlijk uiteenloopt. Het doel van dit onderzoek is om inzicht te krijgen in de verschillen in participatie van vrouwen bij hogere besluitvorming en op de invloed van vrouwen op duurzaamheidsbeleid. De centrale vraag in het onderzoek luidt als volgt: Op welke manier wordt de participatie van vrouwen bij de totstandkoming van duurzaamheidsbeleid bevorderd of juist belemmerd door de institutionele context en op welke manier beïnvloedt de verhouding in geslachten het discours van duurzame ontwikkeling? Er kan worden geconcludeerd dat institutionele contexten gericht op multi-stakeholderschap de participatie van vrouwen bevorderd, maar de participatie van vrouwen of een hoge mate van gendergelijkheid in een institutie heeft geen invloed op het dominante discours in duurzaamheidsbeleid. Daarentegen is wel een verband te zien tussen de interne structuur en cultuur van een institutie en het in stand houden van een dominant discours. Er kan worden gesteld dat de mate van gemeenschappelijke kenmerken in de raad het discours in duurzaamheidsbeleid bepaald en dat de mate van gendergelijkheid of de participatie van vrouwen hierdoor weinig invloed heeft op het duurzaamheidsbeleid. Deze resultaten suggereren dat besluitvorming in duurzaamheidsbeleid toegankelijker is voor mannen dan voor vrouwen, doordat voornamelijk de mannelijke leden in de institutie zorgen voor de interne cultuur en machtsstructuur. Verder komt naar voren dat vrouwen, ondanks de hoge mate van gendergelijkheid in instituties, door deze machtsstructuur niet als een belanghebbenden of belangrijke stakeholders worden benaderd. Vanuit deze resultaten zou er gepleit kunnen worden voor bevordering van een gelijke verhouding in eigenschappen, zoals werkachtergrond en studieachtergrond, in plaats van het bevorderen van een gelijke verhouding in geslacht in een institutie.