| dc.description.abstract | In ‘Het kwetsbare slachten’ staat de discussie rondom rituele slacht centraal. Naar aanleiding van het wetsvoorstel van Marianne Thieme (Partij voor de Dieren) dat een algehele bedwelmingsplicht beoogde – en daarmee de opheffing van de wettelijke uitzonderingspositie van onbedwelmde religieuze slacht – laaide deze discussie in 2011 opnieuw op in Nederland. Zij blijft sindsdien onverminderd actueel. Uitgangspunt voor dit onderzoek vormt de vraag waarom er door de Partij voor de Dieren aan de ene kant, en door de joodse gemeenschap aan de andere kant, zo’n absoluut belang wordt gehecht aan respectievelijk verdoofde en onverdoofde slacht. Het beantwoorden van deze vraag gebeurt in drie stappen. Allereerst wordt het discours van de Partij voor de Dieren geanalyseerd. Het blijkt dat de visie op de slacht van deze politieke partij logisch voortvloeit uit haar dierenwelzijnsethiek, en dat de status die zij van hieruit aan religie toekent bepalend is voor haar afwegingen. Ten tweede worden de officiële documenten van het Nederlands-Israëlitisch Kerkgenootschap (een joodse koepelorganisatie) bestudeerd. Hoewel deze iets laten zien van de joodse visie op het dier, verklaren zij niet het absolute belang dat vanuit de joodse gemeenschap aan onverdoofde slacht wordt gehecht. Een kernonderdeel van deze studie vormt daarom ten slotte de bespreking en analyse van de Seridee Eesj, geschreven door Jechiël Jaäkov Weinberg. Deze nog niet eerder vertaalde tekst kan worden beschouwd als de spil van de intern-joodse discussie over verdoving tijdens de jaren dertig van de vorige eeuw, en werpt als zodanig nieuw licht op het huidige joodse standpunt. | |
