| dc.description.abstract | Jean-Paul Sartre biedt in zijn existentialistische filosofie een adequate beschrijving van het fenomeen ‘keuzestress’. Er ontstaat een gevoel van angst, verlatenheid en wanhoop dat gepaard gaat met een verantwoordelijkheid bij de erkenning van de absolute, ontologische vrijheid. Dit gevoel is onoverkomelijk, zo beargumenteert Sartre – we zijn immers gedoemdvrij. Indien we Sartres ontologische claim over onze vrijheid en richtlijnloosheid aanhouden, blijft een werkelijke oplossing voor de keuzestress uit. Het niveau van verantwoordelijkheid verandert ontologisch gezien immers niet – we kunnen er slechts voor kiezen waarachtig te zijn.
Ik zal in deze scriptie verdedigen dat een essentialistische theorie, waarin we ons kunnen conformeren aan richtlijnen, ons méér biedt voor de oplossing voor keuzestress. Aan de hand van Plato’s essentialistische theorie schets ik een voorbeeld voor een mogelijke oplossing. Plato ondermijnt niet alleen de ontologische claim van onze absolute vrijheid en de daarmee gepaard gaande richtlijnloosheid, maar zet ook zijn morele vraagtekens bij de vrijheid als een goed op zichzelf. | |
