Adembenemend: Tijdsdramaturgie van Being Singular Plural

Abstract

Steeds meer performers creëren een performance rondom een ervaring van duur. Daarmee is er een nieuwe wetenschappelijke interesse gekomen naar het fenomeen. Edward Scheer en Adrian Heathfield zijn twee van de theoretici die zich in het hedendaagse theater focussen op de ervaring van duur. Zij berusten zich op een traditie (Henri Bergson legt hier het fundament voor rond 1900) waar tijd als object van ervaring wordt ingezet, en er minder aandacht wordt besteed aan de verhouding tussen tijd en ruimte. Lehmann heeft deze notie van tijd beschreven door Bergson in verband te brengen met het postdramatische theater dat zich afzet tegen de conventies van het dramatische theater van Aristoteles. Binnen het postdramatische theater wordt tijd niet meer gezien als een vanzelfsprekend iets, maar wordt het gepromoveerd tot een opzichzelfstaande entiteit. Tijd wordt een object van directe ervaring. Binnen mijn onderzoek maak ik gebruik van een aantal van deze schrijvers om de inzet van tijd als strategie te onderzoeken binnen de voorstelling Being Singular Plural van Wild Vlees. De voorstelling bestaat voornamelijk uit één handeling. Twee performers staan het grootste gedeelte van de voorstelling in elkaars mond te ademen, waarna zij omsloten worden door houten planken en uit het zicht van de toeschouwer verdwijnen. Mijn onderzoek zal vorm krijgen door mijn eigen waarnemingen van de voorstelling te duiden aan de hand van de aangereikte literatuur. Aspecten binnen de voorstelling zullen onder andere de ademhaling en de statische houding van de performers zijn. Om dit alles te kanaliseren in een gericht onderzoek beantwoord ik de volgende hoofdvraag: Hoe wordt tijd ervaarbaar gemaakt in de tijdsdramaturgie van Being Singular Plural van Wild Vlees?