THE HANDMAIDEN: Hiaten, cues en narratieve complexiteit. Een cognitivistische analyse over hypothesevorming en de reconstructie van de story in een complex plot.

Abstract

In deze masterscriptie wordt de Zuid-Koreaanse psychologische thriller THE HANDMAIDEN (2016) van regisseur Park Chan-wook geanalyseerd. Binnen een discours van cognitieve filmtheorie en narratologie wordt onderzocht hoe informatieverstrekking en –verwerking verantwoordelijk is voor de constructie van een complex narrative in THE HANDMAIDEN en hoe de kijker de story reconstrueert aan de hand van de plot van een dergelijke complex narrative. Het kernconcept hierbij is complex narrative, wat een verzamelbegrip is voor narratieve structuren als forking-path narratives, modular narratives en mind-gamefilms. Deze concepten worden door middel van theorie over narratieve vorm en informatieverstrekking van onder anderen David Bordwell en focalisatie van onder anderen Peter Verstraten geoperationaliseerd in een neoformalistische analyse. In THE HANDMAIDEN is sprake van een complexe narratieve plotstructuur die overeenkomt met theorie over de mind-gamefilm, maar ook met de vorm van forking-path narratives en modular narratives. De plot is gedreven door drie hoofdpersonages: Sookee, Izumi Hideko en Count Fujiwara. De plot is opgedeeld in een openingssequentie en drie aktes, met elk een eigen functie. De eerste akte wordt getoond vanuit het perspectief van het personage Sookee en geeft een eenzijdige blik op de story. De tweede akte wordt getoond vanuit het perspectief van Izumi Hideko en de derde akte toont een wisselend perspectief tussen Sookee en Izumi Hideko. De hypothesevorming van de kijker is in deze drie akten telkens aan verandering onderhevig, naar mate er meer story-informatie wordt gegeven via de plot aan de kijker. Door middel van narratieve hiaten, audiovisuele cues en focalisatie zorgt deze plotstructuur voor een dynamiek tussen verwachting, spanning en omverwerping voor de kijker. Deze dynamiek zorgt ervoor dat de casus wordt gekarakteriseerd door reflexiviteit op het gebied van storytelling en cognitieve filmtheorie. Cues die zijn verwerkt in de plotstructuur zorgen ervoor dat de kijker bepaalde hypotheses opstelt en conclusies trekt uit de gegeven informatie door middel van schemata. Deze gevolgtrekkingen naar mate de plot vordert, omdat de informatieverstrekking bewust beperkt wordt of misleidend wordt ingezet. Naast dat de hoofdpersonages elkaar sturen en manipuleren, wordt de kijker bij het lezen van de plot en story ook gestuurd door middel van een subjectieve vertelling.