"Who is more wicked? He who kills evil motherfuckers or he who protects them?" - Een cognitieve filmanalyse van The Hitman's Bodyguard (2017) waarbij de structure of sympathy en moraliteit centraal staan

Abstract

In dit bachelor eindwerkstuk is een cognitieve filmanalyse uitgevoerd waarbij de film The Hitman’s Bodyguard (2017) is onderzocht met behulp van the structure of sympathy en moraliteit. De film The Hitman’s Bodyguard is bekritiseerd omdat het een “cliché actiefilm” zou zijn met een “flinterdun plot”. Dit is echter opmerkelijk aangezien de film moraliteitskwesties aan de kaak stelt wat de film een diepere betekenislaag geeft. De titel van dit bachelor eindwerkstuk onthult deze moraliteitskwestie, namelijk: “Who is more wicked? He who kills evil motherfuckers or he who protects them?” Middels deze analyse hoop ik het algemene discours omtrent deze film aan te vullen met een analyse die laat zien dat de kritiek wat kortzichtig is. De academische relevantie is gelegen in het feit dat ik the structure of sympathy van Murray Smith nader zal uitwerken betreffende allegiance en dit in verband zal brengen met morele deugdzaamheid zoals gedefinieerd door Daniel Shaw en het utilitaristische The Greatest Happiness-Principle zoals aangehaald door John Stuart Mill. In dit onderzoek staat de volgende onderzoeksvraag centraal: hoe nodigt de film The Hitman’s Bodyguard (2017) uit tot een moreel oordeel over de drie hoofdpersonages (Michael Bryce, Darius Kincaid en Vladislav Dukhovich) volgens the structure of sympathy? Om deze onderzoeksvraag te kunnen beantwoorden zullen de drie niveaus van the structure of sympathy in elke deelvraag gekoppeld worden aan de drie hoofdpersonages die geanalyseerd worden. De deelvragen luiden als volgt: 1) hoe wordt recognition bewerkstelligd bij de drie hoofdpersonages uit The Hitman’s Bodyguard?, 2) hoe wordt alignment bewerkstelligd bij de drie hoofdpersonages uit The Hitman’s Bodyguard? en 3) hoe wordt allegiance bewerkstelligd bij de drie hoofdpersonages uit The Hitman’s Bodyguard? Een aantal scènes uit The Hitman’s Bodyguard worden benaderd aan de hand van deze drie deelvragen waarbij de terminologie wordt geoperationaliseerd: bij recognition focus ik op de kenmerken of semes van de personages zoals deze door de desbetreffende mise-en-scènetechnieken worden gepresenteerd en het primacy effect. Bij de tweede deelvraag omtrent alignment wordt gefocust op hoe de toeschouwer wordt gesitueerd ten aanzien van de drie filmpersonages, waarbij Smith’s terminologieën genaamd subjective access en spatio-temporal attachment centraal zullen staan. Tot slot ligt bij de derde deelvraag omtrent allegiance, die niet los gezien kan worden van de voorafgaande niveaus recognition en alignment, het accent op de evaluatie waartoe wordt uitgenodigd, waarbij het utilitaristische ‘The Greatest Happiness’-principe getoetst wordt om zo moraliteit concreet te benaderen. Uit mijn analyse blijkt dat de beschermende bodyguard Bryce die moreel prijzenswaardig leek en de gewelddadige huurmoordenaar Kincaid die moreel verwerpelijk leek wisselen van plaats als er gekeken wordt naar hoe de film de toeschouwer uitnodigt om de personages te beoordelen. De tiran Dukhovich nodigt niet uit tot een positief moreel oordeel, aangezien zijn eendimensionale personage geen enkele positieve karaktertrek heeft. Deze analyse laat zien dat de aangepaste structure of sympathy van Smith een geschikte theorie is om een breed scala aan personages te analyseren (waaronder minder eenduidig ‘goede’ of ‘slechte’ personages) en deze utilitaristische toevoeging draagt bij aan Smith’s streven om sympathie meer systematisch te kunnen benaderen.