De arbeidsparticipatie van statushouders in Nederland

Abstract

Wegens zorgelijke cijfers rondom de arbeidsparticipatie van statushouders in Nederland is er veel aandacht voor de beleidsopgave hoe statushouders naar de arbeidsmarkt toe geleid kunnen worden. Zicht op factoren die samenhangen met arbeidsparticipatie is belangrijk en deze studie onderzoekt de rol van contacten met autochtonen en terugkeerwensen. Het onderzoek beoogt een toevoeging te zijn aan de huidige kennis doordat de rol van terugkeerwensen aan de relatie tussen contacten met autochtonen en arbeidsparticipatie wordt toegevoegd en doordat er onderscheid wordt gemaakt tussen mensen zonder werk die wel op zoek zijn naar werk of beschikbaar zijn voor werk en mensen die dat niet zijn.

De verwachting is dat meer contact met autochtonen leidt tot meer arbeidsparticipatie en dat dit effect via terugkeerwensen verloopt. Contact met de autochtone bevolking leidt tot meer identificatie met autochtonen en met Nederland, waardoor mensen minder snel terug willen, meer bereid zijn te investeren en daardoor stijgt de arbeidsparticipatie.

De hypothesen zijn aan de hand van de bestaande dataset SING’09 en door middel van binaire en multinomiale logistische regressieanalyses getoetst. De voornaamste bevinding is dat het significante effect tussen contact met autochtonen niet wordt gemedieerd door terugkeerwensen en dat het significante verschil tussen de werkzame beroepsbevolking en de niet-beroepsbevolking bestaat. Binnen de niet-beroepsbevolking is de ruime meerderheid vrouw, waardoor een mogelijke verklaring ligt in afwijkende normen over arbeidsparticipatie van vrouwen.

Longitudinaal vervolgonderzoek zou de terugkeerwensen nog in relatie tot arbeidsparticipatie kunnen bekijken en het is nodig meer zicht te krijgen op de reden dat iemand tot de niet-beroepsbevolking behoort. Het is voor beleidsmakers en ontwikkelaars van interventies belangrijk om rekening te houden met deze normen en aandacht te hebben voor het contact met autochtonen.