| dc.description.abstract | Door de opkomst van een nieuwe media-ecologie verandert de manier waarop macht verdeeld wordt in een genetwerkte samenleving. Volgens Zeynep Tufekci geven sociale media protestbewegingen nieuwe manieren om aandacht te genereren, maar dit wil nog niet zeggen dat zij kunnen beïnvloeden hoe zij worden weergegeven door traditionele media, die nog steeds een groter bereik hebben. Bij verslaggeving over sociale bewegingen die de dominante macht uitdagen, wordt vaak gefocust op de negatieve consequenties van hun protest, een fenomeen dat door Douglas McLeod en James Hertog is gedefinieerd als het 'protester’s paradigm'. Negatieve berichtgeving van een sociale beweging schaadt echter niet alleen de beweging, maar ook de legitimiteit van Twitter als activistische tool. Dit onderzoek heeft tot doel te analyseren hoe de rol van Twitter wordt gerepresenteerd rondom de #MeToo-beweging. Deze sociale beweging heeft dankzij Twitter veel aandacht gekregen in traditionele media, doordat aangetoond kon worden hoe groot de omvang van problematiek rondom seksueel misbruik en seksuele intimidatie was. Er ontstond echter ook snel kritiek, omdat het medium alleen maar gebruikt zou worden voor 'public shaming'. In dit onderzoek is gekeken hoe deze twee frames zich verhouden tot de eigenschappen van Twitter en in hoeverre journalisten de kenmerken van het protester’s paradigm nog steeds inzetten om een social media movement te erkennen, dan wel te marginaliseren. Hiervoor is een discoursanalyse gedaan naar artikelen uit vijf nationale, Nederlandse kranten, waarbij gekeken is naar uitspraken over de relatie tussen Twitter en de beweging, de context, de deelnemers en de gevolgen. Uit dit onderzoek bleek dat Twitter erkend wordt als activistische tool om veel aandacht te genereren, maar dat dezelfde eigenschappen die het platform zo geschikt maken voor sociale actie, ook ten grondslag liggen aan de kritiek. Journalisten verwoorden deze kritiek als een polarisatie, wat past bij de sensatielust van het protester’s paradigm. Zij belichten echter ook positieve kanten van #MeToo, wat een indicatie kan zijn dat het debatframe zoals voorgesteld voor McLeod vaker aangenomen wordt bij verslaggeving over sociale bewegingen. | |
