Op de maat met de maker: De esthetische waardering van muziek in onze hedendaagse danscultuur

Abstract

Het muzikale landschap is in de afgelopen honderd jaar flink veranderd. Waar ooit de walsen en de foxtrot de dienst uitmaakten, daar zien we in de moderne uitgaansgelegenheden nauwelijks nog mensen met elkaar in formatie staan: veeleer is het zo dat jongeren individueel, opgaand in de groep, ‘los gaan’ op de muziek die uit te boxen galmt. Roger Scruton noemt dit in zijn invloedrijke 'The Aesthetics of Music' uit 1997 een 'decline of musical culture'. Ons dansen zou tegenwoordig niks meer zijn dan een ongecultiveerde overgave van het lichaam; een spastische idolatrie van de popartiest en zijn levensstijl in plaats van een redelijke en kritische houding tegenover het nummer. In het contemporaine dansen van jongeren is niets meer dan een volledig gebrek aan smaakoordeel zichtbaar. Deze scriptie moet een reactie tegen deze these vormen en heeft als doel een alternatieve benadering van onze hedendaagse danscultuur te opperen. Ik zal betogen dat het dansen waar Scruton tegen ageert wel degelijk een smaakvolle benadering van muziek is. Daarnaast zal duidelijk worden dat deze moderne dansvorm evengoed een esthetische waardering van muziek mogelijk maakt, nog méér zelfs dan de traditionele formatiedans die Scruton verdedigt.