| dc.description.abstract | Voor de buitenwereld lijkt het alsof de tweede generatie Molukkers in Nederland opgegaan zijn in de Nederlandse samenleving. Ze wonen in een Molukse wijk of tussen niet-Molukkers, ze hebben een huis. Maar waar voelen ze zich thuis? Is dat onder Molukkers in het algemeen, onder alleen hun directe familie of binnen de Nederlandse samenleving? Naar aanleiding van dit elf weken durende onderzoek kan gesteld worden dat de tweede generatie Molukkers zich thuis voelen onder elkaar. Wat dit teweeg brengt zijn de gedeelde herinneringen, de overgegeven traumatische herinneringen van hun ouders, de gelijkenissen (zoals taal), en de aanblijvende interesse in het land van herkomst. Een gevoel van thuishoren tot de eigen tweede generatie en Molukkers in het algemeen dat tevens onderhouden wordt door de verbeelde gemeenschap. Een gevoel van thuishoren dat gebaseerd is op het gezamenlijke verleden, een verleden dat nog altijd zorgt voor een kloof tussen de onderzoekspopulatie en 'de witte Nederlander'. Een kloof die tot stand blijft door de onwetendheid van een relatief groot aantal witte Nederlanders over de situatie van de Molukkers in Nederland. Een kloof die tot stand blijft door de berichtgeving in de witte media, de desinteresse van een groot aantal witte Nederlanders in 'Molukse kunst', de nog altijd niet erkende situatie van de eerste generatie, en de afstand die een deel van de onderzoekspopulatie zelf houdt ten opzichte van de Nederlandse samenleving. Kortom, tweede generatie Molukkers voelen zich thuis bij elkaar, bij de mensen in de Molukken, maar zeker niet binnen de Nederlandse samenleving. Een derde-culturele ruimte gevoel van thuishoren is niet aanwezig: het is een kunst om je als migrant thuis te voelen in een land waar je door een relatief groot aantal inwoners als 'de ander' wordt beschouwd. Het is een kunst. | |
