| dc.description.abstract | In dit onderzoek wordt een gecombineerde narratieve en cinematografische analyse uitgevoerd op de film ATONEMENT (Joe Wright, 2007), om de volgende vraag te kunnen beantwoorden: “hoe verhoudt de narratieve- en cinematografische vorm van de film ATONEMENT zich tot de narratieve- en cinematografische vorm van de hedendaagse puzzelfilms?”. De film wordt geplaatst in het debat rondom puzzelfilms, waar argumenten worden aangedragen dat deze films breken met de traditionele regels van de film. Door de hoofdvraag in te perken richt de analyse zich op welke vragen het plot oproept en hoe een dubbele hermeneutic line wordt gevormd die de kijker misleidt. Een film met een dubbele hermeneutic line zorgt ervoor dat de kijker tijdens de eerste vertoning niet de juiste vragen stelt. Welke vragen wel gesteld hadden moeten worden, wordt vaak pas duidelijk na een onthulling aan het einde. Aan het einde van de ATONEMENT komt de kijker er achter dat de gehele film eigenlijk een verzonnen roman is van Briony, een van de hoofdpersonages, waarin ze niet altijd de waarheid heeft verteld over bepaalde gebeurtenissen.
Eerst wordt de literatuur over puzzelfilms besproken en worden de belangrijkste argumenten in het debat aangehaald. Zo zouden de puzzelfilms, volgens onderzoekers die puzzelfilms zien als een nieuw fenomeen binnen de film, voor een spanning zorgen in de relatie tussen het publiek en film, omdat de kijker zodanig wordt misleid dat dit ingaat tegen de traditionele regel dat een film niet liegt. Ook wordt er in de films gebruik gemaakt van een onbetrouwbare verteller zonder dat de kijker een objectief referentiepunt krijgt. Tot slot worden de grenzen tussen realiteit en fantasie vervaagd doormiddel van ongebruikelijke technieken in de audiovisuele middelen. In de analyse wordt in kaart gebracht hoe met behulp van range, depth, motifs en de formele kenmerken de hermeneutic code gevormd wordt, en hoe Briony als onbetrouwbare verteller wordt vormgegeven.
Uit de analyse zal blijken dat in ATONEMENT ongebruikelijke technieken in de montage, cinematografie en het geluid gebruikt worden wat vragen oproept bij de kijker, die in de eerste laag van de hermenutic line beantwoord lijken te worden. Pas na de onthulling wordt duidelijk dat deze technieken eigenlijk bound motifs zijn die de fantasiewereld van Briony vormgeven, maar de kijker dit eerder niet had kunnen weten. De film presenteert zich als een ondubbelzinnige drama film, waarin het niet lijkt alsof er een puzzel opgelost moet worden. De film maakt gebruik van een geïmpliceerde range en depth om een gefabriceerde objectief referentiepunt te creëren. Wat ervoor zorgt dat de kijkers de onthulling van Briony als onbetrouwbare verteller waarschijnlijk niet zien aankomen, en de film een complex plot geeft. | |
