Roeien met de riemen die je hebt en oeverloos ronddobberen. Een vergelijkend onderzoek naar de wijze waarop de burgemeesters van Ooltgensplaat en Oude-Tonge op de watersnoodramp van 1953 hebben gereageerd

Abstract

Dit onderzoek verklaart aan de hand van de gebeurtenissen in de twee dorpen Ooltgensplaat en Oude-Tonge (Goeree-Overflakkee) de twee zeer verschillende wijzen waarop binnen deze twee dorpen op de watersnoodramp van 1953 werd gereageerd. Het onderzoek baseert zich op de door historicus John Singleton beschreven cyclus van acht stappen waarin de ontwikkeling van een ramp zich voltrekt. In de eerste fase wordt de situatie voorafgaande aan de ramp beschreven en in de laatste fase wordt omschreven in hoeverre er lering uit de ramp is getrokken. Het onderzoek laat zien dat de oorzaak voor de verschillen in de reacties tussen de twee dorpen niet zozeer ligt in de mate waarin zij getroffen werden door het natuurgeweld, maar des te meer in de wijze waarop het bestuur met de gevolgen van de vorige ramp, de Tweede Wereldoorlog, was omgegaan. De keuzes die in die eerste fase door de autoriteiten zijn gemaakt, blijken namelijk van invloed in de fasen die daarop volgen. Er is voor Ooltgensplaat en Oude-Tonge gekozen, omdat beide plaatsen in het gehele beeld van getroffen gemeente een uitzondering vormen: in Ooltgensplaat vielen slechts twee dodelijke slachtoffers, in Oude-Tonge meer dan driehonderd.