| dc.description.abstract | Dit onderzoek biedt inzicht in de ontwikkeling van interculturele competenties van backpackers tijdens hun reis. Interculturele competenties worden vaak beschreven als een combinatie van kennis, vaardigheden en attitudes die nodig zijn om passend en effectief te communiceren met mensen uit een andere cultuur (Bennett, 2011). Dit onderzoek is gedaan naar aanleiding van onder andere de stelling van O’Reilly (2006), dat persoonlijke ontwikkeling plaats kan vinden tijdens een reis. Ook is al uit eerder onderzoek gebleken dat mensen tijdens langere perioden in het buitenland interculturele competenties kunnen verwerven, zoals tijdens vrijwilligerswerk of een uitwisseling (Lough, 2011; Deardorff, 2006). In deze tijd van globalisatie erkennen organisaties steeds vaker dat hun succes voor een groot deel afhangt van werknemers die goed functioneren in een internationale omgeving (Fantini, 2000). Daarom is het belangrijk om onderzoek te doen naar de manieren om interculturele competenties te verwerven.
De hoofdvraag van dit onderzoek luidt als volgt: In hoeverre hebben Nederlandse backpackers interculturele competenties ontwikkeld tijdens hun reis? Om dit te onderzoeken zijn eerst interviews gehouden met een aantal backpackers, waarbij geïnventariseerd werd welke competenties zij ontwikkeld hebben tijdens hun reis. Voor het afleiden van de competenties is het Global People Competency Framework van Spencer-Oatey en Stadler (2009) gebruikt. Vervolgens is op basis van de meest voorkomende competenties in de interviews een vragenlijst opgesteld, waarop respondenten door middel van zelfinschatting moesten aangeven in hoeverre zij zichzelf intercultureel competent achtten. De vragenlijst is uitgezet onder zowel mensen met backpackervaring als zonder ervaring. De vraag die hierbij centraal stond is of backpackers hoger scoorden op de competenties dan de niet-backpackers. Daarnaast werd onderzocht welke factoren een rol spelen in de ontwikkeling van de competenties. Tot slot werd een vergelijking gemaakt tussen respondenten die aangaven affiniteit te hebben met backpacken en respondenten die aangaven er geen affiniteit mee te hebben. Dit werd gedaan naar aanleiding van de stelling van Urry (1995, in O’Reilly, 2006), die impliceert dat backpackers ook van zichzelf al bepaalde karaktereigenschappen bezitten.
Uit de analyse van de interviews bleek dat backpackers vooral de competenties flexibility, language learning, information gathering, welcoming of strangers, spirit of adventure en resilience ontwikkeld hebben. Verder kwam naar voren dat zij naast interculturele competenties ook algemene competenties kunnen verwerven, zoals zelfbewustzijn. Uit de analyse van de vragenlijst bleek dat respondenten met backpackervaring inderdaad hoger scoorden op interculturele competenties dan respondenten zonder backpackervaring. De enige factor die verband leek te hebben met de ontwikkeling van competenties tijdens een reis was de mate van contact met de lokale bevolking. Tot slot bleek dat respondenten met affiniteit met backpacken hoger scoorden op interculturele competentie dan mensen zonder affiniteit met backpacken, wat inderdaad duidt op een karakterverschil tussen deze groepen.
Deze informatie is nuttig voor organisaties, die het in acht kunnen nemen bij hun werving- en selectieprocedures. Ook backpackers kunnen deze kennis inzetten bij hun eigen sollicitaties. Tot slot kunnen ook commerciële reisorganisaties deze informatie gebruiken om meer mensen over te halen om te gaan backpacken. Echter, dit onderzoek kan beschouwd worden als een verkennend onderzoek naar de relatie tussen een backpackreis en de ontwikkeling van interculturele competenties, dus er zal nog veel vervolgonderzoek nodig zijn om de conclusies te kunnen bevestigen. | |
