Zero urgency? - Een critical discourse analysis van hiv/aids in Amerikaanse mainstream film in de periode 1985-2014

Abstract

In dit onderzoek analyseer ik vanuit een multimodal cricital discourse analysis-benadering in negen Amerikaanse mainstream fictiefilms, uitgebracht tussen 1985 en 2014, de manier waarop zij hiv/aids framen. Uit de analyse blijkt dat het discours in de films op te delen is in twee fases: de periode voor 1996, het jaar van de introductie van HAART (Highly Active Anti-Retroviral Therapy), en de periode daarna. In de eerste periode blijkt in alle films een zeer duidelijke link met de actualiteit en intentionele pogingen om het dominante discours van angst, onwetendheid en stigmatisering van hiv/aids-patiënten en de meest getroffen minderheden te veranderen. In de periode na 1996 gaan de films terug naar het discours van de jaren 80 en 90, maar verliezen daarbij de connectie met de actualiteit doordat deze narratieven zich afspelen in de crisisperiode. Daardoor ontbreekt de urgentie die in die eerste periode wel aanwezig was en wordt de problematiek gereduceerd tot een fenomeen van het verleden. Waar in de eerste periode duidelijke overeenkomsten te zien waren tussen de campagnes van overheids- en belangenorganisaties – en er op het gebied van stigma en kennis vooruitgang is geboekt – ontstaat daar in de tweede periode een discrepantie.