| dc.description.abstract | In dit eindwerkstuk wordt Kristien Hemmerechts roman De vrouw die de honden eten gaf (2014) geanalyseerd vanuit een narratologisch perspectief. Het eerste doel van deze tekst is de algemene publieke veroordeling van de roman te nuanceren. Hemmerechts werd er namelijk veelvuldig van beschuldigd middels deze roman de daden van de bestaande Michelle Martin, de ex-vrouw van Marc Dutroux – een ontvoerder, verkrachter en moordenaar van jonge meisjes uit België – te verexcuseren. De uitwerking van het ik-narratief van Odette – de fictieve representatie van Martin – geeft aan dat dit beeld genuanceerd dient te worden: zij is namelijk als verteller onbetrouwbaar en als lezer hoeven we niet altijd mee te gaan in haar verhaal. Hoewel zij wel degelijk over haar schuld nadenkt, vermijdt ze confrontaties met de meest pijnlijke gebeurtenissen uit haar verleden en is zij inconsequent in haar vertelling. Bijzonder is hier het gegeven dat Odette slechts tegen zichzelf ‘vertelt’, waardoor zij niet als intentioneel onbetrouwbaar gezien kan worden. Haar onbetrouwbaarheid is van een meer psychologische aard. | |
