Steun in de strijd voor een vrije Zuid-Molukse Republiek. Een vergelijking van het beleid van de stichting Door de Eeuwen Trouw en de United Nations Comission for Indonesia tussen 1950 en 1955.

Abstract

Abstract Toen Indonesië zich omvormde van een federale staat naar een unitaire staat, werd de Republik Maluku Selatan (RMS) uitgeroepen uit zelfbescherming, omdat Molukse militairen al generaties lang meevochten in het Koninklijk Nederlands Indisch Leger (KNIL). Molukkers vreesden al hun vrijheden kwijt te raken onder het Indonesische bewind en wilden hun eigen republiek. De RMS werd niet erkend door de Republiek Indonesië, waardoor er een hevige strijd met het Indonesische leger ontstond. Verschillende organisaties hebben zich destijds ingezet om de Zuid-Molukkers te helpen met het verkrijgen van zelfbeschikkingsrecht. In dit paper wordt aan de hand van persberichten onderzocht in hoeverre een Nederlandse organisatie (Stichting Door De Eeuwen Trouw) en een internationale belangenorganisatie (United Nations Comission for Indonesia) zich op verschillende manieren hebben ingespannen voor de totstandkoming van een vrije RMS tussen 1950 en 1955. Uit het onderzoek komt naar voren dat de strategie van de DDET volledig was gefocust op interventie in het conflict terwijl die van de UNCI eerder gericht was op een diplomatieke oplossing. De aanpak van de DDET had duidelijk haar wortels in een Nederlands koloniaal verleden. De manier waarop deze stichting met uitgesproken propaganda haar doel probeerde te bereiken, was een strijdlustige tactiek die op veel manieren juist tegen zich werkte. De DDET stond in sterk contrast met de UNCI; deze commissie was een postkoloniale macht binnen de VN die zich liever niet wilde mengen in binnenlandse aangelegenheden om het schenden van politieke verhoudingen te voorkomen. Wanneer de UNCI uiteindelijk toch in actie kwam, kon het wegens bureaucratie en de diplomatieke aanpak geen echt ingrijpende maatregelen nemen om het conflict op de Zuid-Molukken te stoppen.