| dc.description.abstract | Sinds de Maidanrevolutie in 2013, de rellen die ontstonden tegen Viktor Janoekovitsj en zijn regering na het niet ondertekenen van het associatieverdrag tussen de Europese Unie en Oekraïne, heerst er onrust in Oekraïne. Waar een deel van de bevolking een Europese integratie wil en lid wil worden van de EU, is er een Russischsprekend deel, vooral in het Zuidoosten van Oekraïne, dat zich wil afscheiden van Oekraïne en zich wil aansluiten bij Rusland. Oekraïne, wat letterlijk ‘grensland’ betekent, wordt verscheurd tussen twee machtsblokken.
In de strijd om het presidentschap in 2010 stonden Janoekovitsj en Viktor Joesjtsjenko recht tegenover elkaar. De eerste, pro-Russisch; de laatste pro-Europa. De Holodomor, de immense hongersnood die in 1931-32 in Sovjet-Oekraïne heeft plaatsgevonden waarbij naar schatting 4 tot 7 miljoen mensen zijn omgekomen, was een kritiek punt in deze verkiezingsstrijd. Waar Joesjtsjenko de Holodomor tijdens zijn jaren als president officieel erkenning had geven als een genocide bewust veroorzaakt door het beleid van Stalin, vond Janoekovitsj dat Joesjtsjenko de genocide discours op deze manier inzette als een politiek middel om een nationalistisch Oekraïne te creëren.
Deze scriptie onderzoekt dan ook in hoeverre de Holodomor, de grote hongersnood in de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek in de jaren 1932-1933, die door sommigen als genocide wordt beschouwd, door President Viktor Joesjtsjenko is gebruikt als nationalistische identiteitspolitiek om afstand met Rusland te creëren. | |
