De naakte waarheid achter bloot in dans

Abstract

In dit BA-eindwerkstuk verdiep ik mij in de verbeelding van het naakte lichaam in de dansvoorstelling The Dry Piece (2012) van choreografe Keren Levi. In deze dansvoorstelling verschijnen na enkele minuten vier vrouwen op het toneel die zich zichtbaar uitkleden tot zij naakt zijn. Met dit naakte lichaam beginnen zij aan een reeks van bewegingen. Vaak roept het naakte lichaam direct seksuele connotaties op. Wat ik in dit onderzoek echter probeer aan te tonen is dat Levi het naakte lichaam niet alleen als een geseksualiseerd lichaam ensceneert. Zo maakt zij het lichaam eveneens als abstracte esthetische vorm zichtbaar. De inzet van videoprojectie speelt hierbij een cruciale rol. Mede door het zichtbaar uitkleden en onzichtbaar aankleden, merkt de toeschouwer een verschil in hoe naar zowel het naakte als het aangeklede lichaam wordt gekeken en hoe de toeschouwer zich hier zelf bij voelt. Doordat het naakte lichaam op verschillende manieren verschijnt, wordt ook de toeschouwer op verschillende manieren uitgenodigd naar het naakte lichaam te kijken. Van voyeur, tot het kijken naar een attractie, tot object van de blik, tot aan een ongemakkelijkheid tijdens het kijken naar deze lichamen. Buiten het tentoonstellen van genitaliën en het tonen van de naakte huid, kan naaktheid bij een performer op het toneel ook worden gezien als een kostuum. Een kostuum wat wordt aangetrokken voor de voorstelling en uitgetrokken na de voorstelling. Met de inzet van het naakte lichaam in The Dry Piece gaat het niet alleen om naakt in dans, maar kan ook een relatie worden gelegd met naakt in theater, film, kunst en onze eigen cultuur. Zo vormt deze casus en mijn ingang vanuit de vraag “Hoe nodigt Keren Levi in The Dry Piece de toeschouwer uit naar het naakte lichaam te kijken?” een waardig onderzoek die een voorstellingsanalyse en theoretische concepten met elkaar kan verbinden en het onderzoek in een huidige maatschappelijk en sociale context plaatst.