SAFE ROOM? Een neoformalistische analyse van ruimtes in de film ROOM

Abstract

De ruimtes in films worden volgens Kathrin Fahlenbach geconceptualiseerd als belangrijke audiovisuele metaforen die de receptie van de kijker beïnvloeden gedurende de gehele film. Volgens haar vormen ruimtes de basis van complexe metaforische netwerken in een film en zijn ze belangrijk bij het vormen van het verhaal. Het verhaal is daarnaast ook belangrijk bij het vormen van ruimte. De presentatie van ruimte in films is niet neutraal, maar een zorgvuldig gekozen proces van shots en cuts waardoor zogenaamde gaten ontstaan. In dit onderzoek wordt onderzocht hoe er door middel van stilistische elementen ruimte wordt geconstrueerd in drie sleutelscènes uit de film ROOM (Abrahamson, 2015) aan de hand van een neoformalistische analyse volgens Bordwell en Thompson. ROOM gaat over Joy Newsome en haar zoontje Jack die jaren samen in een afgesloten schuur opgesloten zitten. Op een dag weten ze te ontsnappen en vanaf dan proberen ze het te redden in de normale wereld. Uit de analyse zijn drie thema’s voortgevloeid: de omvang van de ruimtes, het gevoel van isolatie in de ruimtes en de personificatie van ruimtes. Er is gebleken dat de ruimtes in ROOM geconstrueerd worden door het zorgvuldig gebruik van kadrering en editing, bepaalde voorwerpen/meubels en het kleurmotief blauw in de mise-en-scène en strategisch gebruik van geluid. Zo lijkt ‘Room’ in de openingsscène groot en vrij over te komen, in tegenstelling tot het ouderlijk huis dat juist klein en bedrukkend overkomt. ‘Room’ komt in de eindscène echter wel beduidend kleiner over. Daarnaast komt het gevoel van isolatie en gevangenschap in alle geanalyseerde scènes sterk naar voren. Jack en Joy lijken in alle ruimtes opgesloten te zitten, terwijl dit alleen in ‘Room’ in de openingsscène echt het geval is. Ten laatste wordt ‘Room’ gepersonificeerd door het gebruik van eigennamen in de taal, camera-afstand en het kleurmotief blauw als eigenschap van de ruimte.