Vreemd of gewoon? Dyslexie bij het lezen en spellen in een vreemde taal

Abstract

Dit onderzoek beoogde een antwoord te vinden op de vragen of Nederlandse leerlingen tussen de 12 en 14 jaar hetzelfde soort fouten maken bij het lezen en spellen in het Nederlands en het Engels, en of er verschil is in het soort fouten dat leerlingen met en zonder dyslexie maken. Om te kijken of er een verschil is, werden bij een groep leerlingen met dyslexie en een groep leerlingen zonder dyslexie een Nederlands dictee en woordleeslijst en een Engels dictee en woordleeslijst afgenomen. Bij het lezen van de Nederlandse woorden werd een plafondeffect gevonden, waardoor het lezen van Nederlandse woorden helaas niet in de analyse van de resultaten kon worden meegenomen. Voor het spellen is gevonden dat in beide talen logografische fouten het meest gemaakt worden. Daarnaast is er gevonden dat er in het Engels naar verhouding meer contextfouten worden gemaakt dan in het Nederlands. Dit kan echter ook verklaard worden, doordat de leerlingen pas sinds kort Engels leren en dus nog niet de kans hebben gehad om de spellingregels van het Engels te ontdekken en te gebruiken. Alfabetische fouten worden in beide talen het minst gemaakt. Er lijkt dus wel een verschil te zijn tussen de talen, maar of dit verschil niet veroorzaakt wordt door de korte periode van het leren van het Engels, zal uit vervolgonderzoek moeten blijken. Wat betreft de leerlingen met dyslexie geldt dat zij bij het spellen wel meer fouten maken dan de leerlingen zonder dyslexie, maar dat het soort fouten dat zij maken naar verhouding ongeveer gelijk is. Bij het lezen van logografische spellingen is in dit onderzoek geen verschil gevonden tussen leerlingen met en zonder dyslexie. De oorzaak hiervan kan ook de korte periode van het leren van het Engels zijn, waardoor leerlingen zonder dyslexie evenmin als leerlingen met dyslexie beschikken over kennis over logografische spellingen.