| dc.description.abstract | Parricide, oudermoord, is een van de meest voorkomende onderwerpen in de Griekse mythologie. Waar in Homerus parricide slechts een relatief klein thema vormde, stonden de parricide-plegers in de tragedies van het vijfde-eeuwse Klassieke Griekenland centraal op het toneel. Parricide was echter geen uniform concept dat constant op dezelfde manier werd gerepresenteerd. Er bestaat een duidelijk onderscheid in de representatie van enerzijds matricide en anderzijds patricide. De moeder werd altijd vermoord uit wraak vanwege de vader en de vader immer vanwege een ongeluk en onwetendheid, maar alle moorden werden in de tragedies voldoende gerechtvaardigd door verzachtende omstandigheden. Deze representatieverschillen hangen samen met de idealen van de Griekse oikos. Parricide werd afgekeurd, maar onder de omstandigheden in de tragedies waren de moorden tot op zekere hoogte ‘acceptabel’. In de matricide-structuren zien we dat de vader immer gehoorzaamd en geëerd moest worden, ook ten koste van de moeder; de eerste loyaliteit van het kind lag bij de vader. In de patricide-structuren wordt duidelijk dat in het Griekse systeem de vader afgezet diende te worden, wilde de zoon zijn plaats in de maatschappij kunnen opeisen, conform met de machtsoverdracht van vader op zoon. Tegelijkertijd moest de zoon loyaal blijven aan de vader dus directe opstandigheid in tragedie werd niet getolereerd. | |
