Led Zeppelins "Dazed and Confused": verward tussen inspiratie en plagiaat

Abstract

Plagiaat is een concept dat sinds de Renaissance speelt in de kunstwereld. In het begin van de 20e eeuw ontstonden wetten die het auteursrecht moesten beschermen. Deze wetten zijn verschillend in tijd en plaats. In mijn onderzoek gebruik ik het Amerikaanse Copyright Law, dat sinds 1976 van kracht is. Via deze wet zijn al talloze artiesten aangeklaagd en van plagiaat beschuldigd. Een voorbeeld hiervan is een rechtszaak waarbij Led Zeppelin in 2016 werd vrijgesproken. In 2010 werd Led Zeppelin eerder aangeklaagd vanwege het nummer “Dazed and Confused”. Hier is echter nooit uitspraak over gedaan. Deze scriptie zet “Dazed and Confused” centraal in de vraag naar de definitie van plagiaat. Al snel blijkt er een verschil te zijn tussen de juridische definitie en de culturele definitie van plagiaat. Juridisch wordt er een tamelijk eenzijdige definitie van plagiaat toegepast, waarbij de nadruk ligt op de melodie en of de verdachte toegang had tot het eerdere werk. Deze definitie is problematisch voor muziekwetenschappers, omdat het veel muzikale eigenschappen negeert die bepalend zijn in rockmuziek. In culturele zin is de grens tussen inspiratie en plagiaat moeilijker te bepalen. Geen enkele componist schrijft in isolement. Cultureel gezien (in rockmuziek) is plagiaat niet alleen een geldkwestie, zoals in juridische zin, maar komt ook je reputatie op het spel te staan. De zaak rondom “Dazed and Confused” laat deze juridische en culturele verschillen goed naar voren komen. Daarnaast ondersteunt deze zaak goed het commentaar van muziekwetenschapper Aaron Keyt op het Amerikaanse rechtssysteem rondom plagiaat.