| dc.description.abstract | In dit Bachelor eindwerkstuk staat de relatie tussen dans en de ziekte van Parkinson centraal. De laatste jaren is gebleken dat dans een positieve werking heeft op mensen met de ziekte van Parkinson. Vanuit de neurowetenschappen is reeds veel onderzoek gedaan naar de effectieve werking van dans op het welzijn van parkinsonpatiënten. Echter, het bestaande discours is tot op heden nog weinig vanuit een danswetenschappelijk perspectief benaderd. Hierdoor blijven de artistieke kwaliteiten van dans onderbelicht en is er nog geen duidelijk beeld over de invloed van deze kwaliteiten op het welzijn van parkinsonpatiënten. In dit onderzoek toon ik aan dat juist artistieke kwaliteiten van dans – esthetische verbondenheid, variëteit aan bewegingskwaliteiten, muziek en beeldspraak – een belangrijke rol spelen in de manier waarop dans parkinsonpatiënten wijst op lichaamsbewustzijn, ofwel: embodiment. Naast dat er vanuit verschillende theorieën uit zowel de neurowetenschappen als de danswetenschappen en embodied cognition bewijs is gevonden voor de invloed van de artistieke kwaliteiten is ook via een case study bij Dance for Health gevalideerd hoe dit in praktijk wordt gebracht. Als belangrijkste resultaat wordt beargumenteerd dat parkinsonpatiënten tijdens het uitvoeren van dans zowel danser als toeschouwer zijn en daardoor drie vormen van empathy (somatic, mimetic, kinesthetic) ervaren. De artistieke kwaliteiten van dans versterken ieder deze vormen van empathy en zorgen ervoor dat de parkinsonpatiënten opnieuw contact vinden met het lichaam. Daarom zijn de artistieke kwaliteiten van dans een belangrijke aanvulling op het positieve effect dat dans genereert bij mensen met de ziekte van Parkinson. | |
