Afghanistan, nutteloze inmenging of lange termijn investering in democratisering?

Abstract

Dit onderzoek naar de Nederlandse trainingsmissie (2006-2010) en geïntegreerde politietrainingsmissie (2010-2013) in Afghanistan richt zich op het effect op de ontwikkeling van de verschillende democratische instituties in Afghanistan door die missies. De aanpak en opbouw van de Nederlandse inzet in de provincies Uruzgan en Kunduz op die institutionalisering is onderdeel van dit onderzoek. De complexe opbouw en de beperkingen waar de missies aan onderhevig waren leidden ertoe dat in eerste opzicht niet meteen duidelijk was met welke achterliggende gedachte de missies waren opgezet. Dit wordt verder in de hand gewerkt door de ingewikkelde structuur van de International Security Assistance Force (ISAF) missie (2001-2014). Het plotselinge einde van de missie in Uruzgan en het vroegtijdig stoppen van de inzet in Kunduz lijken te schetsen dat beide missies niet succesvol waren in het bereiken van de gestelde doelen. Nader onderzoek leert echter dat er wel degelijk successen zijn behaald. De Nederlandse aanpak in Afghanistan wierp zeker tijdens de missie in Kunduz haar vruchten af. Ook de invloed van het 4C model op de invulling van de Nederlandse missies lijkt onmiskenbaar. Het 4C-model is beschreven door Phillipe Schmitter en wordt in dit onderzoek getoetst aan de casus. In het onderzoek is aandacht voor de voorwaardelijkheid (Conditionality) van de Nederlandse missie. Ook de andere 3C’s passeren de revue. Tot slot volgt uit dit onderzoek dat de Nederlandse politiek en het Nederlandse leger een proactieve houding moeten aannemen alvorens in te stemmen met deelname aan een toekomstige missie. Als vervolgens daartoe besloten wordt is het opstellen van een nulmeting van belang om achteraf het resultaat van de missie te kunnen aantonen.