| dc.description.abstract | Deze scriptie beargumenteert dat het voor historici van nut zou zijn om historische film te gebruiken in hun werk omdat het tot inzichten kan leiden die anders onbereikbaar blijven. Als voorbeeld hiervoor wordt de film Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964) van Stanley Kubrick gebruikt. Ik heb deze conclusie bereikt door allereerst het historisch debat omtrent film te bekijken, waaruit bleek dat verschillende historici het belang van film al erkenden en dit te wijten lag aan zijn emotionele rechtstreeksheid, audiovisueel materiaal zou een veel directere band met het verleden kunnen maken. Vervolgens heb ik Dr. Strangelove vergeleken met zijn historische context, de koude oorlog en specifiek de Cuba Crisis. De nucleaire escalatie die de film weergeeft is fictioneel, maar is sterk gegrond in feitelijke informatie. Hieruit bleek dat de film zowel thematisch als in zijn details een uitstekende weergave is van zowel de realiteiten als de diepe emotionele onderlaag en de irrationaliteit van het conflict. De film weet daardoor zijn kijkers een dieper en menselijker inzicht te geven van de koude oorlog, dit inzicht kan volgens de theory van M. Hirsch een ‘post memory’ genoemd worden. Dit is niet haalbaar doormiddel van conventionele geschiedschrijving op zichzelf. Historici zouden er dus goed aan doen om, net als in dit onderzoek, historische film als een waardevolle invalshoek te beschouwen en zijn mogelijkheden te benutten. | |
