| dc.description.abstract | In deze scriptie onderzoek ik welke rol Commissie-Delors heeft gespeeld in de totstandkoming van het Sociaal Protocol als annex van het Verdrag van Maastricht in 1992. Ik beargumenteer dat de Europese Commissie (EC) sociale, (geo)politieke en economische belangen van alle formele en informele actoren structureert om tot een beleidsinitiatief te komen, maar dat ze tegelijkertijd geen neutrale entiteit is en de overgebleven ruimte aangrijpt om eigen belangen en ideeën in het betreffende beleidsvoorstel probeert te implementeren.
Het Sociaal Protocol is een compromis tussen de lidstaten geworden, maar de EC heeft, met daarin een hoofdrol voor Jacques Delors, buiten de bestaande institutionele kaders om een sociale dialoog weten te bewerkstelligen. Een overlegvorm tussen sociale partners die Delors vanaf zijn eerste dag als Commissievoorzitter wenste, maar wat al die jaren daarvoor was mislukt om van de grond te krijgen. Door op cruciale momenten in te grijpen, en andere gebeurtenissen in zijn voordeel om te buigen, is de herlancering van de dialoog gelukt en zijn uitkomsten hiervan bovendien officieel wettelijk vastgelegd in het Sociaal Protocol. Hierdoor hebben sociale partners middels de sociale dialoog voordat een sociaal beleidsinitiatief de reguliere (communautaire) wetgevingsprocedure ingaat, de mogelijkheid om hierover op Europees niveau collectieve onderhandelingen te voeren, zonder dat andere Europese instituties en de lidstaten er zeggenschap over hebben. | |
