Show simple item record

dc.rights.licenseCC-BY-NC-ND
dc.contributor.advisorMeuzelaar, A.
dc.contributor.authorVossepoel, M.J.
dc.date.accessioned2017-03-02T18:03:46Z
dc.date.available2017-03-02T18:03:46Z
dc.date.issued2016
dc.identifier.urihttps://studenttheses.uu.nl/handle/20.500.12932/25520
dc.description.abstractIn deze scriptie wordt de retoriek in aflevering 2 van de documentaire-serie ONZE MAN IN TEHERAN onderzocht. Ik geef antwoord op de hoofdvraag; ''Hoe worden retorische middelen in ONZE MAN IN TEHERAN ingezet om een perspectief op Iran te vormen?'' Om antwoord te geven op deze vraag maak ik gebruik van de theorie van Bill Nichols en zijn begrip voice, dat hij omschrijft als de drijvende kracht achter het perspectief dat een documentaire geeft op de historische wereld. Nichols heeft de vijf klassieke retorische onderdelen, zoals omschreven door Aristoteles, tot een theorie voor documentaire vertaald. Belangrijk voor dit onderzoek zijn Nichols’ begrippen; invention, arrangement en style. De tweeledige analyse bestaat uit een hoofdstuk waarin ik arrangement analyseer en een hoofdstuk waarin ik style analyseer, het onderdeel invention is met deze twee onderdelen verweven. In de serie ONZE MAN IN TEHERAN laat Thomas Erdbrink, Nederlands correspondent, het land Iran zien zoals hij dit dagelijks beleeft. In aflevering 2 van de documentaire-serie gaat Erdbrink specifiek in op de talloze, vaak ongeschreven, regels die het land dicteren, en waar de Iraanse bevolking op verschillende manieren mee omgaat. De manier van documentaire maken waarbij de filmmaker participeert in de gefilmde situatie en veelvoudig interviews inzet, noemt Bill Nichols participatory mode. Dit concept vormt een belangrijk onderdeel in mijn analyse. Uit de analyse blijkt dat het persoonlijke verslag van Erdbrink en de interactie met de personages worden ingezet als retorische middelen om de kijker te overtuigen van een ander beeld van Iran, tegenover de stereotypen die de westerse media normaal gesproken presenteren. In de serie worden zowel narratieve als stilistische middelen ingezet om een perspectief te construeren op Iran. Uit mijn analyse komt naar voren dat het concept participatory mode de leidende retorische strategie kan zijn in een documentaire, wat zeker het geval is in aflevering 2 van de VPRO-serie ONZE MAN IN TEHERAN.
dc.description.sponsorshipUtrecht University
dc.format.extent2527191
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.language.isonl
dc.titleIran door een andere lens Een retorische analyse van ONZE MAN IN TEHERAN
dc.type.contentBachelor Thesis
dc.rights.accessrightsOpen Access
dc.subject.keywordsOnze Man in Teheran, documentaire, retoriek, Bill Nichols, oriëntalisme, Iran
dc.subject.courseuuMedia en cultuur


Files in this item

Thumbnail

This item appears in the following Collection(s)

Show simple item record